تائب، نشانه‌اش این است که از این لحظه به بعد، خیرخواهِ خداست. خط‌کشش می‌شود خدا. تراز زندگی‌اش می‌شود خدا. دیگر می‌گوید: خدایا! با شما بی‌مِهری نمی‌کنم و کاری که شما نمی‌پسندی، از من سر نمی‌زند.

امام صادق (ع) می‌فرماید: وقتی کسی گناهی از او سر می‌زند، لکه‌ی سیاهی روی قلب او نقش می‌بندد: دَخَلَ فی قَلبِهِ نُکتَةٌ سَوداء. حالا من خودم متوجه نیستم ولی نگاه به حرام، یک لکه‌ی سیاه روی قلب من حک می‌شود.

خدا می‌فرماید همین که باتقوا شُدی، تو را بخشیدیم. شیطان علیه‌اللعنة، یکی از کارهایش این است که ناامید می‌کند انسان‌ها را از مغفرت، و می‌گوید: "تو با این گناهانت، با این بدی‌هایت، با این لغزش‌هایت، معلوم نیست خدا تو را بخشیده باشد، تو دیگر می‌خواهی بروی در جمع خوبان؟ آمدی احیاء چه بکنی؟ این همه جرم و جنایت و خطا کرده‌ای، حالا می‌گویی «إلهی العَفو»، رویَت می‌شود بگویی؟..."

و یَجعَل لَکُم نوراً تَمشُونَ بِه. ما یک نورانیتی در زندگیتان قرار می‌دهیم که هدایتتان می‌کند. معلمتان می‌شویم؛ دستتان را می‌گیریم!

اسلام راه دارد. اسلام کوچه‌ی بن‌بست ندارد. اسلام هر کجا می‌گوید «ممنوع»، راه خروج را معیّن کرده. ما خومان را در کوچه‌های بن‌بست قرار داده‌ایم!

ما یک تقوای حداقل داریم و یک تقوای حداکثر. خدا کند این تقوای حداقل، حداقل از ما گرفته نشد.

بزرگان مفسر می‌فرمایند که در سوره‌ی البقره که خدا می‌فرماید: «هُدیً لِلمُتَّقین»، آغاز حرکت و تعالی بشر از رعایت تقواست؛ یعنی اگر انسان متّقی شد، به یک جایی می‌رسد. تقوای الهی را اگر پیشه کرد، بالأخره، هدایت خواهد شد. این طور نیست که هر کسی تلاوت قرآن کند، بگوید که این اهل هدایت می‌شود؛ زمینه را باید داشته باشد؛ مثل داروست. دارو را می‌گویند این فرد آمادگی پذیرش را باید داشته باشد تا جواب بدهد. بعضی داروها جواب برعکس می‌دهد.

امام صادق (ع) فرمودند: منتظر دو تا ویژگی دارد. دعای ندبه اگر نخواندی، نخواندی اما این دو تا را از دست نده. نماز شب اگر نخواندی، لطمه‌ای به انتظارت نمی‌زند ولی اگر این دو دستور را رعایت نکردی، منتظر نیستی.