یکی از تقاضاهای امام عصر برای جامعه‌ی بانوان عالم، رعایت شرم و پاکدامنی است. حیا و عفت. حیا، منحصر فقط به خانم‌ها نیست. مردم هم باید باحیا باشد. مردم هم نباید بی‌شرم باشد.
حدیثی را از رسول خدا تقدیم کنم اگر کسی باحیا شد، به کجا می‌رسد؟ آثار حیا چیست؟ زنِ باحیا، مردِ باحیا، چه امتیازاتی بدست می‌آورد که کسانی که رعایت شرم و حیا ندارند، از این‌ها محرومند؟ یعنی اگر کسی باحیا بود، این‌ها هم خروجیِ حیای اوست.
اول حضرت می‌فرماید «اللِّينُ» آدم‌های باحیا، آدم‌های نرمی‌اند؛ خشن و زمخت نیستند. یک‌کلام نیستند. یک جاهایی هم می‌بینید برای خدا، گذشت می‌کنید. البته این نرمش، نه به معنای نرمشِ در برابر گناه! نرمشِ در برابر شیطان! خیر، نرمشِ در برابر بندگان خدا منظور است. دیده‌اید بعضی‌ها می‌گویند: حرفِ من یکی است و دوّمی ندارد! همین که گفتم!
آدمِ باحیا، آدمِ سختی نیست. پیغمبر می‌فرماید انسان نرمی است. این یک.
دوم، «وَالرّأفَةُ». انسان‌های باحیا، رأفت دارند، مهربانی دارند، هم نرم‌اند و هم رئوف و مهربانند. مهربانی و محبت، باید هم در کلام ما هویدا بشود هم در رفتارِ ما.
سوم، «وَالمُراقَبَةُ للّهِ فِى السِّرِّ والعَلانيَةِ». آدم‌هایی که باحیا هستند، رعایتِ خدا را در خلوت و جلوت انجام می‌دهند. نه این‌که حیا دارد، در محیط دربسته، در جمعِ مردم، در سفر خارج از کشور، در بازار و خیابان، مراقبِ خداست؛ «فِى السِّرِّ والعَلانيَةِ». این آثارِ حیاست. او حیا دارد، او از خدا حیا می‌کند. چون از خدا حیا می‌کند همه‌جا رعایتِ خدا را می‌کند. خلاف نمی‌کند. خطا مرتکب نمی‌شود. تخلفی از او سر زده نمی‌شود. این‌که اگر کسی نبود و وسوسه‌مان کردند، این‌ها مالِ بی‌حیایی است.
چهارم، پیغمبر فرمود: «والسَّلامَةُ». از آثار ارزشمند باحیایی، سلامتِ نفس است. آدم‌های باحیا، نفسِ سالمی دارند. آدم‌های حریص نیستند، بخیل نیستند، متکبّر نیستند. نفس، بیمار نیست. نفس، سالم است.
پنجم، «وَاجْتِنابُ الشَّرِّ». از عوامل و آثار ارزشمندِ حیا، دوریِ از هر شرّ و پلیدی است. این‌ها از شرّ فاصله می‌گیرند. کسی که حیا دارد، دنبالِ شرّ نیست. دنبال شرارت نیست. «واجْتِنابُ الشَّرِّ»
ششم، «وَ البَشاشَةُ». چهره‌ی باز و شاد داشتن و خوش‌رو بودن. آدمی که باحیاست، خوش‌رو است. عبوس نیست. گرفته نیست. آن کسی که خدا را در نظر می‌گیرد، می‌داند خدا، محبتِ به خلقش را دوست می‌دارد. با یک چهره‌ی باز روبه‌رو می‌شوند مردم. «وَ البَشاشَةُ».
نکته‌ی دیگر (هفتم)، «وَ السَّماحَةُ». آدم‌های باحیا دستِ بخشنده دارند. بخیل نیستند. به دیگران در انفاق و اکرام، کوتاهی نمی‌کنند.
هشتم، «والظَّفَرُ». از آثار ارزشمند حیا، موفقیت است. کسی که حیا دارد، در کارهایش هم موفق خواهد بود.
نهم، «وَ حُسْنُ الثَّناءِ عَلَى المَرءِ فِى النّاسِ». انسان‌های باحیا، بین مردم، به نیکویی از این‌ها یاد می‌شود. شما افراد باحیا را ببینید، مردم تعریفشان می‌کنند حتی همان‌هایی که در مسیر دین نیستند، این فردِ باحیا را تمجید می‌کنند. «وَ حُسْنُ الثَّناءِ عَلَى المَرءِ فِى النّاسِ».
بعد پیغمبر فرمود: «فَهذا ما أصابَ العاقِلَ بِالحَياءِ». این ویژگی‌ها، نتیجهی حیایی است که انسان عاقل، به آن‌ها خواهد رسید. او نگاه می‌کند که ببیند این کار که می‌خواهد انجام دهد، مرضیِّ خدا هست یا نیست. اگر خدا نمی‌پسندد، از قبیح، خودش را بازمی‌دارد.
