لقمان در یک مقطعی از زندگانیاش، برده بود. او را به بردگی گرفته بودند. اربابی داشت که میدانست این لقمان، اهل فضل و کمالات است. با اینکه ارباب بود، اما قدر لقمان را میدانست.
این قسمت را خوب عنایت بفرمایید مردم که در زندگیهایتان یادتان نرود که خیلی از ماها جورِ دیگری عمل میکنیم.
شما در حالات حضرت ابراهیم ببینید، تثبیت قدم حضرت و ایمان قوی ایشان، باعث شد که در برابر نمرودیان بایستند.
تهدید کردند، مؤثر واقع نشد. ابراهیم (ع) را گرفتند و در منجنیق بستند. امام صادق (ع) میفرماید: چهل شبانهروز همه بسیج شدند و هیزم جمع کردند برای آتش زدن حضرت ابراهیم (ع).
اخلاقیون میگویند: غین «غفلت»، غرور است. آدمهای غافل، اول مغرور هستند. مغرور به ثروت هست، خدا یادش میرود و میگوید: ما پول داریم.
فرعون همین بلا بر سرش آمد. علت طغیانگری فرعون همین بود که میگفت: ما نیل داریم، دریایی در حرکت، اراضی حاصلخیز اطراف نیل داریم و زمینهای آمادهی زراعت، و نیازی به خدا نداریم.
خدا به فرعون ثروت داده بود. نیل سبب شد که فرعون از خدا برید و فرعون را وسط رود نیل، جمع کرد.
در حالات حضرت ایوب عَلی نَبیِّنا و آله و علیهالسلام دارد که یک وقت به خدا عرض کرد: خدایا تو را سپاس میگویم که تاکنون برای دنیا از شما چیزی طلب نکردهام.
ما عمدهی خواستههایمان دنیایی است. مردم! شما وظیفهی معنویتان را انجام بدهید، خدا وظایفش را انجام میدهد. خوب بندگی کند، خدا خوب خدایی میکند.
«أَكْمَلُ الْمُؤْمِنِينَ إِيمَانًا»
کاملترین مؤمنین ازنظر ایمان
ایمان، فقط به نماز شب نیست. ایمان به زیارت عاشورای هرروز نیست. اینها فضیلت هستند؛ اما ببینید پیامبر (ص)، ایمان را چگونه تعریف میکنند؟
یکوقت به مستحبات سرگرم نشویم و اصل کار را فراموش کنیم.