اگر از ما پرسیدند صابر کیست؟ صابر کسی است که مرام‌نامه‌اش این آیه است: «الَّذینَ إِذَا أَصابَتهُم مُصیبَةُ قَالُوا إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَیهِ رَاجِعونَ» (سوره بقره/ آیه 156). یعنی مردم، اگر می‌خواهید در برابر نوعِ مصائب و مشکلات، حالا در این پنج نوعی که خداوند نام برد؛ مشکلات اقتصادی‌تان، مشکلات بدنی‌تان، تهدیدات اجتماعی، سختی‌ها و تنگناها، از دست رفتنِ ثمرات، می‌خواهید شکیبا باشید، باید فرهنگ‌نامه‌ی زندگی شما بشود این: همه چیز از خداست و بازگشتِ همه چیز به سوی اوست.
این، شما را شکیبا می‌کند. این عنانیّت‌ها و وابستگی‌ها کار دستِ انسان‌ها می‌دهد. دستِ خودم، پایِ خودم، چشمِ خودم، فرزندِ خود، مالِ خودم، خانه‌ی خودم، .... بابا! « إِنّا لِلّهِ» همه چیز از اوست. این نگاه اگر آمد، می‌شود أباالفضل، وقتی دستِ راستِ او را می‌زنند، می‌گوید: «والله إن قَطَعتُم یَمینی». دستِ چپِ او را می‌زنند: «یَا نَفس لا تَخشَ مِنَ الکُفاری». اصلاً هراسی ندارد. به خود هم وابسته نیست؛ چون خود را هم از خدا می‌داند.
اما بعضی‌ها با یک مختصر کسالتی، بیماری‌ای، حالا مشکلاتی، در زمینه ی اقتصادی، یک مقداری اجناس بالا و پایین می‌شود: آقا ما در اعتقاداتمان دچار خلل شده‌ایم، خدا چرا چنین، خدا چرا چنان و ...
این چون فرهنگِ «إنّا لله» نیاموخته. مردم، باورمان باشد که از خود، چیزی نداریم... همه چیز متعلق به اوست. و همه چیز امانتِ اوست و در اختیارِ ماست. ما امانتداریم. وجودِ ما هم امانت الهی است. در برابر این امانت، تا هست، باید مسئولیت این را پذیرفته‌ایم که به شایستگی عمل کنیم.
✂️برشی از سخنرانی استاد حدائق در 19 مرداد 1401 / مهدیه بزرگ شیراز
🔍مشروح این سخرانی را می توانید از اینجا مشاهده نمایید
