کد:1400535
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام و ادب و احترام محضر شما عزیزانی که برنامه‌ی پرسمان مهدوی را مشاهده می‌فرمایید و مستمعید.
در ادامه‌ی بررسی سؤالاتی که در این زمینه مطرح شده، یکی دیگر از سؤالاتی که عزیزان مطرح نموده‌اند، این سؤال است که: چگونه می‌توانیم زمینه‌ی ظهور حضرت مهدی را فراهم نماییم؟
ما می‌خواهیم کمک کنیم به ظهورِ حضرت، چه باید کرد؟
گامِ نخست این است که اول، خودِ ما، بینشِ توحیدیِ خودمان را نسبت به ذات مقدس پروردگار قوی کنیم. قطعاً کسانی که می‌خواهند قدرِ امام زمان را بشناسند و زمینه‌ساز ظهور حضرت باشند، باید بندگان شایسته‌ای باشند برای پروردگار.
ما در مسئله‌ی توحید و خداشناسی و عمل به وظایفمان نسبت به پروردگار، واجباتمان، نماز، روزه، خمس، حج، زکات، و ترک محرّمات و هر چیزی که خدا نمی‌پسندد؛ گناهان به طور مطلق، معاصی، نافرمانی‌ها، هر چه در قالبِ حرام و گناه تعریف شده، ما این‌ها را به اعتبار و احترامِ خدا، کنار می‌گذاریم. ما، بنده‌ایم. «بنده» را امام صادق فرمود: از نشانه‌های «بنده» این است که بداند مولایِ او، رضایتی دارد و رضایت مولا را انجام بدهد و بداند مولای او، سخطی دارد و سَخَطِ مولای خود را ترک کند و کنار بگذارد.
لذا این خداشناسی و معرفتِ نسبت به حق، و بندگیِ الهی، این‌ها جزء عواملی است که زمینه‌سازِ ظهورِ حضرت را فراهم می‌کند.
در جریان شب عاشورای امام حسین ما می‌بینیم کسانی که در کنارِ امام حسین قرار گرفته بودند، در شب عاشورا، و روز عاشورا به شهادت رسیدند، که خودِ حضرت در تأیید آن‌ها فرمودند: « فَإنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَابًا أَوْفَی وَلَا خَیرًا مِنْ أَصْحَابِی» (الإرشاد شیخ مفید/ ص 250) من باوفاتر، بهتر، دلسوزتر و پایِ کار‌تر از اصحابِ خودم، اصحابی سراغ ندارم. اصحابی بودند که در شب عاشورا، « لَهُمْ دَوِیٌّ کَدَوِیِّ النَّحْل» (لهوف، ص۹۴؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۹۴) خیمه‌هایی که در کربلا برافراشته شده بود در شب عاشورا، مثلِ کندوی زنبور عسل، صدای زمزمه و مناجات از این‌ها برخاسته بود. همه‌ی این‌ها می‌دانستند که فردا، روزِ شهادتِ آن‌هاست. دغدغه‌ای نسبت به شهید شدن و جان دادن نداشتند. این‌ها در همان شبِ آخرِ زندگی هم ارتباط خود را با پروردگار برقرار کرده بودند. این‌ها کسانی بودند که در کنارِ ولیِّ خودشان، امامِ زمانِ خودشان، سیدالشهداء، ماندند.
و در اوصاف یاران امام زمان هم، در روایت داریم که « رِجَالٌ لاَ ینَامُونَ اَللَّیلَ...» دور و بَری‌های امام زمان، یاران امام زمان، کسانی هستند که این‌ها، شب‌زنده‌داری می‌کنند؛ پاسی از شب را و بخشی از شب را، به مناجات می‌پردازند. « لَهُمْ دَوِی فِی صَلاَتِهِمْ کدَوِی اَلنَّحْلِ» (بحارالأنوار مجلسی، ج۵۲، ص ۳۰۸)؛ این‌ها در نمازهای خودشان، مثل زنبور عسل، مشغول مناجات و راز و نیاز و زمزمه هستند. یعنی این‌ها، چون خداشناس‌های موفقی هستند، قطعاً امام‌زمان‌شناس‌های موفقی هم هستند.
و این‌ها با این رفتار و با این بندگی و با این عبادت، زمینه‌سازِ ظهورِ حضرتند.
از مطالب دیگری که من عرض کنم که در زمینه‌سازیِ ظهور حضرت بسیار مؤثر است، ولایت‌پذیریِ امام است. ما در زندگی سعی کنیم که سخنان معصومین و پیامبر و ائمه‌ی طاهرین، برای ما اصل باشد و برای ما حرفِ اول باشد. ما در تجارتمان، در سیاستمان، در رفتارهایمان، در بایدها و نبایدهایمان، ببینیم رضایت آن‌ها چه می‌گوید. آن‌چه که آن‌ها می‌پسندند و آن‌چه آن‌ها می‌فرمایند را به کار بگیریم.
نکته‌ی دیگر، عشق و علاقه‌ی خودمان را به امام زمانِ خودمان، بتوانیم در گفتار و رفتار ثابت کنیم. ما می‌خواهیم به‌عنوان زمینه سازِ ظهورِ حضرت باشیم، باید علاقه‌ی خودمان را و عشق خودمان را هم در کلام خودمان و هم در رفتار خودمان، همان‌طور که امام صادق فرمود: « کونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً» (بحار، ج 65/ ص 151) برای ما اسباب سرافرازی باشید نه اسباب سرافکندگی. منتظران امام زمان باید به گونه‌ای زندگی کنند که هر کس این‌ها را می‌بیند، به یادِ امام زمان بیفتد و علاقه‌مند به حضرت بشود. بگویند اگر «منتظر» این است، پس ما هم همین مسیر را دنبال می‌کنیم.
«منتظر» در عرصه‌ی اقتصادی، ظلم نمی‌کند. منتظر، در عرصه‌ی اداری، ستم نمی‌کند. منتظر، در کانون خانواده، فساد را گسترش نمی‌دهد. تعدّی و ظلم نمی‌کند.
و پرهیز از محرّمات هم از عواملی است که می‌تواند در زمینه‌سازیِ ظهورِ امام زمان، ما را کمک کند. ما می‌خواهیم مُصلِح بیاید. ما می‌خواهیم خورشیدِ عالم‌تاب طلوع کند. قطعاً با موانع این اتفاقِ مبارک، باید مبارزه کرد که از موانعِ آمدنِ مصلح، فساد است. ما خودمان باید صالح زندگی کنیم و فساد را کنار بزنیم از رفتار و گفتار خود و خانواده‌ی خود و جامعه‌ی خود.
از مقتضیاتِ طلوع خورشید، برون رفتن و خارج شدن از ظلمت‌هاست، که گناه، جز ظلمت برای بشریت، چیزی را به دنبال ندارد.
توفیقات همه‌ی عزیزان را از خداوند مهربان خواستارم. والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
