کد:1400466
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام و ادب و احترام محضر شما عزیزانِ بیننده و شنونده‌ی برنامه، در ادامه‌ی مباحث گذشته و پاسخ به سؤالات مهدوی، یکی از سؤالات دیگری که مورد بحث است، این است که: اکثریت، فکر می‌کنند برای ظهور، فقط باید منتظر ماند. آیا ما مردم، برای ظهور حضرت، تکلیفی دیگر نداریم؟ یا اکتفا کردن فقط به همین که منتظر باشیم و به تعبیر امروزی‌ها و عامیانه، دست روی دست بگذاریم تا صاحب‌الزمان بیاید و کاری بکند، این درست است؟
بعضاً انسان می‌شنود که بعضی‌ها می‌گویند آقا کار خراب شده و مگر امام زمان بیاید و کار را درست کند. این همان دست روی دست گذاشتن است. طرف، منفعلانه برخورد می‌کند و خودش را باخته و وظایف خودش را فراموش کرده و همه‌ی این بارها و زحمت‌ها را برای امام زمان دارد می‌بیند و این، خلافِ انصاف است.
خب این‌که تکلیف ما در دوران غیبت چیست؟
در روایات فراوانی ما از معصومین داریم که توصیه کرده‌اند در عصر غیبت اگر قرار گرفتید، منتظر بمانید و این حالتِ انتظار را در خودتان ایجاد کنید و ثوابی که برای این انتظار بیان شده و ذکر شده در روایتی امام سجاد می‌فرماید: «مَن ثَبَتَ عَلی مُوالاتِنا فِی غیبَةِ قائِمِنا؛ کسانی که بر ولایت ما اهل‌البیت در دوران غیبت امام زمان ثابت‌اند یعنی منتظرند و خودشان را سالم نگه می‌دارند و حفظ می‌کنند، خداوند به این‌ها «أعَطاهُ الله أجرَ ألفَ شَهید مِثلَ شُهَداءِ بَدرٍ وَ اُحُد» (بحارالأنوار/ ج 79/ ص 172) (پاداش هزار شهید همانند شهداء جنگ بدر و اُحُد را به آن‌ها عرضه خواهد کرد.
قطعاً کار، کارِ بسیار سختی است؛ با نبودنِ امام و مشاهده نکردنِ امام، انسان سلامت و درستی خودش را و راستی و پاکیِ خودش را حفظ کند، قطعاً ثواب این‌ها به مراتب بیش‌تر از کسانی است که امام را می‌بینند و پاک زندگی می‌کنند. این‌که در روایتی از رسول‌الله هم تجلیل شد از کسانی که در عصر غیبت با ندیدنِ امام و در محضر امام نبودن، سالم زندگی می‌کنند، پیامبر این‌گونه تجلیل کردند و فرمودند: این‌ها برادرانِ من هستند. فرمودند: أین اشتیاقی إلی اخوانی؛ چه‌قدر مشتاقم برادران خود را ببینم؟ که وقتی سؤال شد از رسول خدا که: برادران شما، مگر ما نیستیم؟ حضرت فرمود: شما اصحاب من هستید و برادران من، کسانی هستند که در دوران غیبت، با نبودنِ امام و غائب بودنِ امام، این‌ها به وظایف خود به نحو شایسته عمل می‌کنند.
اول، ما وظایف فردیِ خودمان را در انجام واجباتمان و ترک محرّمات و دوری گرفتن از رذائل اخلاقی انجام بدهیم. این وظایف فردیِ هر کسی است.
یک سری وظایف هم هست که ما وظایف اجتماعی داریم. ما نسبت به دیگران هم نباید بی‌توجه باشیم. پیامبر فرمود: «مَن أصبَحَ وَ لا یَهتَمَّ بِأُمورِ المُسلِمین فَلَیسَ بِمُسلِم؛ اگر کسی صبح کند و به مسائل مسلمان‌ها بی‌توجه باشد، مسلمان نیست» (کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 163). من اگر مشکلات اخلاقیِ جامعه، مشکلات اقتصادیِ جامعه، مشکلاتِ همسایگان من، در من اثری ایجاد نکند، من باید در خودم تجدید نظر کنم. به قول شاعر:
تو کز محنتِ دیگران بی‌غمی
نشاید که نامَت نهند آدمی
مشکلات دیگران، باید ما را دردمند کند؛ لذا کسانی که منتظرِ امام زمان هستند و می‌خواهند شاهدِ دولت کریمه‌ی حضرت باشند، باید تلاش کنند. انتظار یعنی آمادگی؛ انتظار یعنی تلاش. انتظار یعنی کوشش، یعنی فعالیت، فراهم کردن بستری مناسب برای عصر ظهور. اگر من منتظرم، فقط اکتفا نکنم به خواندنِ دعای ندبه و دعای عهد و زیارت آل‌یس. این‌ها بسیار مطلوب و ارزشمند هستند اما فراتر از این، از کانون خانواده شروع کنیم. از خودم شروع کنم؛ خودم به وظایفم عمل کنم؛ خانواده‌ی خودم را، فرزندم، برادرم، خواهرم، همسرم، پدرم، مادرم، دوستانم، همسایگانم، در جامعه با هر کسی برخورد می‌کنیم، تلاش کنیم که در آن‌ها هم انگیزه‌ی آمادگی را ایجاد کنیم. اگر کسانی را می‌بینیم که از ارزش‌های اخلاقی فاصله گرفته‌اند، با اخلاق، با ادب، با منطق این‌ها را دعوت کنیم به راهِ درست و صحیح. اگر می‌بینیم کسانی در مشکلات اقتصادی گرفتارند، در حدّ ظرفیت خودمان و توانِ خودمان و اعتبار خودمان و دارایی خودمان، سعی کنیم برای رفع مشکلات دیگران. لذا عزیزان، معنای انتظار، فقط دست روی دست گذاشتن و به دعا روی آوردن و کنج عزلت انتخاب کردن و یا رفع مشکلات را فقط منوط به آمدنِ حضرت دانستن نیست. اگر این بود که امام باید بعد از پدرش قیام می‌کرد و ظهور پیدا می‌کرد و اتفاق می‌افتاد. منتظر، یعنی یک انسانِ آماده؛ یک انسانِ پا به رکاب؛ یک انسانِ مستعد برای فراهم کردن زمینه‌ی ظهور نسبت به حضرت.
با این حدیث، عرضم را به پایان برسانم که امام صادق فرمود: هر کسی که دوست دارد از یاران امام زمان باشد، «مَن سَرَّهُ أَن یَکونَ مِن أصحابِ القائِم فَلیَنتَظِر» و بعد حضرت، انتظار را این‌گونه تعریف می‌فرمایند: «فَالیَعمَل بِالوَرَع وَ مَحاسِنَ الأَخلاق» (غیبت نعمانی، ج 1، ص 200) تلاش کنید که در این انتظار، 1- ورع داشته باشید و منتظر، یعنی انسانِ پاک و انسانی دور از آلودگی‌ها، به قول علامه‌ی فیض کاشانی:
گفتم که روی خوبت از من چرا نهان است
گفتا تو خود حجابی! ورنه رُخَم عیان است
یکی این‌که ما پاک زندگی کنیم چون پاک‌ترین انسان، امروز روی کره‌ی زمین، امام عصر است و منتظرانِ او، منتظران مصلح، باید صالح زندگی کنند. و 2- اخلاق شایسته. منتظران امام زمان باید انسان‌هایی باشند دارای اخلاقی پسندیده و رفتاری شایسته. در روابط عمومی‌شان و در برخورد با دیگران، مظهر اخلاق باشند که خوش‌اخلاق‌ترین انسان، امروز روی زمین، امام عصر است و منتظران او باید تلاش کنند در راستای اصلاح اخلاق و اصلاح رفتار و دوری از گناه.
توفیقات همه‌ی عزیزان را از خداوند منّان خواستارم، ان‌شاءالله همه‌ی ما در زمره‌ی منتظران حقیقیِ حضرت قرار بگیریم والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
