کد:1400464
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام و ادب و احترام محضر شما عزیزان بیننده و شنونده و آرزوی قبولیِ اعمال همهی عزیزان.
یکی از پرسشهای مهدوی که برای عزیزان ما ایجاد سؤال میکند این است که ما چگونه بدانیم که امامِ غائب، به ما نزدیک است؟
خب، این سؤالی است برای بخشی از عزیزان، که ما نمیدانیم امام عصر به ما نزدیک است یا نزدیک نیست.
نسبت به این سؤال، یک جملهای را من ابتدائاً و مطلبی را مقدمتاً عرض کنم که قطعاً حضرت در توقیع شریفی فرمودند ما بین مردم هستیم و مردم را میبینیم و مردم هم ما را میبینند اما آنها نمیشناسند و ما آنها را میشناسیم. امام را، امام رضا میفرماید: «الإمام الوالِدُ الشَّفیق» (الکافی: 1/200/1؛ الغیبة للنعمانی: 219/6). امام، پدر مهربان امّت است. و این پدرِ مهربان، قطعاً از فرزندانِ خود غافل نیست.
و خودِ حضرت در توقیع شریفی فرمودند: «فإنا یُحیطُ عِلمُنا بِأَنبائِکُم» (بحارالأنوار: 53/175) ما بر همهی کارهای شما به اذن الهی، احاطه داریم و به شما نزدیکیم. کارهای شما، اعمال شما، گفتار شما، به اذن الهی به ما عرضه میشود. نامهی اعمال شما را به ما عرضه میکنند؛ یُحیطُ عِلمُنا بِأَنبائِکُم».
وَ لا یَعزُبُ عَنّا شَیءٌ مِن أخبارِکُم؛ چیزی از مسائلِ شما، به ما پوشیده نیست؛ یعنی ریز و درشت، خرد و کلان و جزئی و کلی کارهای شما را به ما عرضه میکنند.
اینکه امام زمان؛
ای آگه از احوال ما، بر حالِ همهی ما آگاه و مُشرِف است. در حالات یکی از ارادتمندان به محضر امام باقر نقل میکنند که آمده بود مدینه، دیداری داشت با امام باقر و میخواست خدمتِ حضرت برسد، دَمِ درِ خانهی حضرت در را کوبید. کنیز خانه آمد دَمِ در و در را باز کرد، گفت: میخواهم محضر امام برسم و وارد بشوم. آن کنیز هم رفت و اجازه گرفت و بعد آمد و گفت: بفرمایید داخل. خانهی حضرت، یک دهلیزی داشت و دالانی میخورد تا میرفت به صحن حیاط و برسد به آن اتاقی که حضرت بودند. این طرف میگوید، من در این فکر رفتم که امام که الآن در داخل اتاق نشسته، از بیرونِ منزلِ خودش مطّلع است یا نه، یک لحظه دستم را گذاشتم روی سینهی این کنیزی که دَمِ در و در را روی من گشوده بود، البته قصدم، قصدِ امتحان بود و قصدِ شهوترانی و سوءاستفادهی ضداخلاقی نبود. تا دستم را روی سینهی این کنیز گذاشتم، صدای امام باقر از درونِ اتاق از منزل بلند شد: «لا اُمَّ لَک؛ ای مادر برای تو نماند، چه میکنی؟»
میگوید: من سراسیمه رفتم و وارد شدم و در اتاق به خدمتِ حضرت و گفتم: آقا، به عزتِ خدا سوگند، قصدم شهوترانی نبود و قصدِ من، آزمودنِ علمِ شما بود. امام هم از او پذیرفتند. فرمودند: شما فکر میکنید ما از کارِ شما بیاطلاعیم؟ ما جزئی و کلیِ کارهای شما را به اذن الهی، به ما عرضه میکنند.
پس، امام زمان در کنارِ ماست و بر اعمالِ ما واقف است. امام زمان به ما نزدیک است؛ همان که خواجه نصیرالدین طوسی رضوان الله تعالی علیه میفرماید: «عَدَمُهُ مِنّا» اگر ما احساس میکنیم دوریم، این دوری از عملکردِ ماست و از رفتارها و گفتارهای ماست. وَإلّا امام، بر همهی اعمال ما و عملکردهای ما واقف است و به ما نزدیک است.
یک نکته را هم من عرض کنم؛ قطعاً امام بر همهی مسائل ما به اذن الهی واقف است همانطوری که حضرت فرمودند: «یُحیطُ عِلمُنا بِأَنبائِکُم وَ لا یَعزُبُ عَنّا شَیءٌ مِن أخبارِکُم» چیزی از شماها بر ما پوشیده نیست.
همانگونه که ما در محضر خدا هستیم و عالم محضر خداست؛ «اَلَم یَعلَم بِأَنَّ اللهَ یَری» (سوره علق/ آیه 14) در محضر دو فرشتهایم که اینها کارهای ما را ثبت میکنند؛ «إنَّ عَلَیکُم لَحافِظین، کِراماً کاتِبین» (آیات 10 و 11 سورهی انفطار) در محضر ولیِّ خدا هستیم. اینکه قرآن میفرماید روزِ قیامت، ما از هر امّتی، شهیدی را میآوریم و شاهدی را میآوریم، شاهدِ هر امّتی، نمایندهی خدا در بین آن امّت بوده و در زمانِ ما و در عصر غیبت، شاهدِ بر اعمالِ ما، امام عصر است.
خدا رحمت کند پدربزرگِ ما را، مرحوم آیت الله آقای حاج شیخ ابوالحسن حدائق، ایشان در جلسات درسِ اخلاقشان، توصیه میفرمودند به مردم و طلّاب که خسرانزده و زیانکارِ واقعی، کسی است که در روز قیامت، ولیِّ خدا از او شکایت کند؛ یعنی بندهی محبوب خدا بشود شاکیِ این فرد و بگوید: خدایا، این کارهایی میکرد که منِ امام زمان، کارهای او را میدیدم و راضی نبودم.
کما اینکه عزیزان، امروز اگر ما در دادگاه، شاکیِ ما یک انسانِ شایستهی با ورعِ با تقوایی باشد، هر کسی بشنود، میگوید: شما چه کار کردید که فلانی شاکیِ شماست؟! همهی ذهنها گرایش به این پیدا میکند که ما بد عمل کردهایم.
در قیامت، زیانکاران واقعی، کسانی هستند که حجّتهای خدا و شاهدهای الهی از آنها شاکی باشد. پس امام زمان، از ما به ما هم نزدیکتر است. او بر اعمالِ ما و رفتارِ ما واقف و آگاه است؛ همانگونه که نظارت خدا را نباید فراموش کرد، نظارتِ ولیِّ خدا را هم نباید فراموش کرد که شاهدی دیگر است؛ همانگونه که زمین و زمان، اینها هم شاهدهای خدا هستند. اعضا و جوارح ما، در قیامت شهادت خواهند داد، امام زمان هم به ما نزدیک است؛ همانگونه که خدا به ما نزدیک است؛ همانگونه که این دو فرشتهای که با ما پیوسته و شب و روز هستند، به ما نزدیکند.
امیدواریم که حرمتِ امام زمان را و حیاء در محضر حضرت را همیشه رعایت کنیم و قلب حضرتش را با گفتار و رفتار شایسته مسرور و خشنود نماییم.
توفیقات همهی عزیزان را از خداوند منّان در راستای عمل به وظایف به نحو شایسته، از خداوند سبحان خواستارم، والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.