پاسخ سوال:
این برمی‌گردد به علم الهی. این‌که خدا می‌داند که در این نظام طبیعت، برجستگانِ بندگانِ او چه کسانی هستند، این علمِ الهی است. و این‌که خدا انتخاب می‌‌کند بهترین‌ها را، -این هم اقتضای عدل الهی است. که اقتضای عدالت این است که خداوند آن‌هایی که شایسته‌ترند، مدیریت فرهنگی و تربیت و هدایت مردم را به آن‌ها بسپارد. اما آیا این‌که خدا چون می‌داند جبر نیست؟ که بگوییم قطعاً خدا می‌خواسته پیغمبر، خاتم‌الأنبیاء بشود. این برداشت، این‌گونه نمی‌شود. این‌که خدا می‌داند، دلیل بر این نیست که قطعاً خدا می‌خواهد. خدا می‌داند که ابولهب، ابولهب می‌شود. خدا می‌داند که یزید، یزید می‌شود. خدا می‌داند که صدّام، صدّام می‌شود. اما آیا خدا صدام را برای صدام شدن آفرید؟ خیر. چون قرآن می‌فرماید خدا انسان‌ها را برای خلیفةالله شدن آفرید.
لذا خدا می‌داند از قبل، که برجستگانِ بندگانِ او چه کسانی هستند. دقیقاً من یک مثال قابل حسی بزنم؛ یک استادی سرِ کلاسِ درس، می‌داند که دانش‌آموزِ ممتازِ پایانِ سال چه کسی است. می‌گوید: چون من می‌دانم که پایانِ سال، این فرد ممتاز است، مسئولیتی را من به اعتبارِ این امتیازش پایان سال به او می‌دهم. آقای فلانی شما پایانِ سال این مسئولیت با شماست. چرا؟ چون پایانِ سال شما نفرِ اول هستی. و پایانِ سال هم نفرِ اول می‌شود. و دانش‌آموزها هم نمی‌توانند گلایه بکنند که بگویند استاد پارتی‌بازی کرده.
استاد می‌گوید علمِ من، به من می‌گفت که این شاگرد، شاگردِ اول است. چون شاگردِ اول است، اقتضای عدالتم این بود که این کارِ مهم را دستِ نفر اول بدهم. و من کار را به ایشان واگذار کردم. نفرِ اولی خودش را ثابت کرد، مسئولیتی که باید به نفرِ اول داده می‌شد، به او واگذار کردم.
پیغمبر، شایستگیِ خودش را در چهل سال قبل از بعثت ثابت کرد، خداوند هم مسئولیت نبوت را به او داد. انبیاء به همین کیفیت و ائمه‌ی طاهرین هم به همین وضع.
محدودیت عدد هم ندارد. از این جهت ما می‌گوییم محدودیت نشد که یکصد و بیست و چهار هزار پیغمبر بودند. دوازده امام بودند. در بین بندگانِ برجسته‌ی خدا، ما در هر زمانی، بهتر از این‌ها سراغ نداشتیم. یعنی اگر بهتر از این‌ها کسی، موردی سراغ داشته باشد که بگوید در زمانِ حضرت موسی، از موسی بهتر هم بود، چرا خدا موسی را برگزید؟ این محلِ طرحِ بحث است. ولی ما می‌گوییم در زمانِ حضرت موسی، موسی، گلِ سرسبد است. رسول خدا در زمانِ خودش، فردِ اول است. حضرت شعیب، حضرت ادریس، در زمانِ خودشان، این‌ها انسان‌های برجسته‌ی زمانِ خودشان بودند.
کد سوال: 1100155
