بی تردید زیارت ابی عبدالله علیه السّلام و بویژه زیارت اربعین و زیارت سایر ایمه و امام زادگان صحیح النسب مورد تاکید معصومین علیهم السّلام بوده است.
همچنین تردیدی نیست که پیاده روی برای زیارت هم مورد تایید و تاکید قرارگرفته است.
لکن از این نکته نباید غافل شد که سیاسی کردن پیاده روی اربعین( که از دیرباز دربین شیعیان و‌حتی اهل سنت عراق مرسوم بوده) و هزینه کردن از بودجه عمومی(ادارات، شهرداریها، اوقاف، امام رضا، حضرت معصومه علیهما السّلام و...) قطعا سنت حسنه ای نیست!
این در حالی است که نه پیاده روان به زیارت اربعین افراد نیازمندی هستند! نه مسیولان‌مجازند از بودجه های عمومی و موقوفات و نذورات در این راه حرج کنند!
در حالیکه نیازمندان بسیاری در شهرها و روستاهای کشور هستند که به نان شبشان محتاجند!
شما می دانید بسیاری از مدیران و کارکنان ادارات و شهرداریها برای خودشان در این ایام حق ماموریت خارج از کشور می نویسند!
در زمان شهرداری آقای قالیباف بود که یکی از مسئولان موکب شهرداری تهران می گفت: ما هر وعده ای بیست هزار غذا تهیه و توزیع می کنیم!
حتما برخی فکر می کنند که این بذل و بخششها از مال شخصی آقای قالیباف بوده است!
این کار اینقدر جا افتاده بود که شورای جدید و شهردارتهران آقای نجفی نتوانستند این برنامه را لغو کنند و آقای محسن هاشمی گفت ما چاره ای نداریم که طبق سالهای گذشته عمل کنیم!
متاسفانه سنت حسنه پذیرایی بی ریای مردم عراق را تبدیل کردیم به ولخرجیهای از جیب مردم و بیت المال بنام امام حسین علیه السّلام!
در حالیکه بر منابر داد می زنیم که امام‌علی علیه السّلام در برابر درخواست برادر بزرگش عقیل( پرعایله، نابینا، از کار افتاده و فقیر) که قدری بیشتر به من بده، آهن گداخته به دستش نزدیک می کند و... می فرماید: تو مرا بسوی آتش دوزخ فرامی خوانی و از آتش اندک دنیا فریادت بلند می شود؟!
