در سرزمین عرفات خدا به ابراهیم (ع) می‌گوید اسماعیل (ع) را باید فردا قربانی کنی
ابراهیم (ع) به خانمش گفت: فردا باید این بچه را خودم سر ببرم.
به ابراهیم (ع) می‌گویند خودت باید فرزندت را ذبح کنی می‌گوید: چشم
به خانمش می‌گوید. او نیز می‌گوید: اگر خدا فرموده، چشم.
خانم! بچه‌ات را برای خدا بخواه! اگر بچه‌ات را برای خدا خواستی یک‌وقتی دیدی دارد با دین زاویه پیدا می‌کند با او حرف می‌زنی.
اگر بچه‌ات را برای خودش خواستی هرچه بیراهه برود تحملش می‌کنی و حرف نمی‌زنی. می‌شود نتیجه وضعیت تربیت‌های امروز
مثل امروز، هاجر اسماعیل (ع) را آماده کرد. استحمام کرد. موها را شانه زد. لباس زیبا پوشید. گفت: حالا که انسان می‌خواهد قربانی کند زیبا قربانی کند.
ابراهیم (ع) اسماعیل (ع) را در قربانگاه، در حدود جمره عقبه آورد. خنجر تیزی را آورد. از آداب ذبح این است که خنجر، تیز باشد تا حیوان اذیت نشود. ابراهیم (ع) نیز می‌خواست فرزندش اذیت نشود؛ خودش نیز اذیت نشود.
امر خداست. مردم! خنجر به حنجر بچه‌هایتان پیشکشتان. حرف خدا را در خانه‌تان بزنید. واجبات و محرمات را متذکر بشوید. ما همین کار را نمی‌کنیم. می‌گوییم: گناه دارد. حالا فرزندمان به خانه‌مان آمده است. ناراحت می‌شود.
دخترت دارد آب در آسیاب شیطان می‌کند. پسرت دارد بیراهه می‌رود. دارد دین را مسخره می‌کند. خنده تحویل او نده!
پیام امروز، همه‌چیز برای خدا؛ پیام امروز، بچه‌هایتان برای خدا؛ پیام امروز خودتان نیز برای خدا.
شیطان آمد حضرت ابراهیم (ع) را وسوسه کند. گفت: این خدای یکه می‌پرستی امر به کشتن جوانت می‌کند. این چه خدایی است که می‌پرستی؟
ابراهیم (ع) سنگ اول را پرتاب کرد. دوباره شیطان از جهت دیگر آمد سنگ دوم را پرتاب کرد. هفت مرتبه شیطان را سنگ زد.
حضرت ابراهیم (ع) کارد را کشید ولی نبرید. عصبانی شد و کارد را پرتاب کرد و به سنگ خورد. صدا از سنگ بلند شد: «الخَلیلُ یَأمُرُنی وَ الجَلیلُ یَنهَانی». ابراهیم (ع) می‌گوید ببُر، خدای ابراهیم (ع) می‌گوید نبُر.
جبرئیل آمد و گفت: جناب ابراهیم (ع)! خدا می‌فرماید از این آزمون سربلند بیرون آمدی.
قرآن می‌فرماید: «وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ» ما ذبح عظیم را جبران کار ابراهیم (ع) قرار دادیم.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: می‌دانید ذبح عظیم معنایش چیست؟ یعنی هرسال هرچه انسان به حج می‌آید و محرم می‌شود و حج بجا می‌آورد بر او لازم است که یک گوسفند در آن روزی که ابراهیم (ع) اسماعیلش را به قربانگاه آورد قربانی کند. این دست‌مریزادی است به ابراهیم (ع).
هرسال میلیون‌ها قربانی انجام می‌شود برای تجلیل از آن کار.
