یکی از فلسفه‌های عبادت، اگر جوان‌هایمان، بچه‌هایمان، آحاد جامعه، از ما می‌پرسند چرا نماز بخوانیم و چرا روزه برویم و چرا عبادت به جا بیاوریم؟ می‌گوییم: آقا،خودِ این عبادت، جلوه‌ای از شکرگزاری نسبت به نعمت‌های خداست.
یک نوع شکرگزاری است. بدنِ سالم، شکرگزاری‌اش سالی یک بار، روزه رفتن است. زنده بودنِ شما، شکرگزاری‌اش این است که در شبانه‌روز پنج مرتبه نماز بخوان. شکرگزاری این‌که پول به تو داده‌اند و اضافه آورده‌ای از مصرف سالیانه‌ات، خرج کرده‌ای و زندگی‌ات را اداره کرده‌ای و الآن مازاد داری، شکرش این است که می‌گویند خمس آن را بده.
شکر گندمی که برکت کرده است، گوسفندی که افزایش پیدا کرده، گاو و شتری که زیاد شده، می‌گویند آقا زکاتش را بده.
این‌ها شکر نعمت است.
