در حالات امام صادق دارد وقتی آقا از خواب بیدار می‌شدند سجده شکر بجا می‌آوردند که خدایا تو را سپاس می‌گویم که از یک مرگ دوباره عمر دوباره دادی. اینکه ما اصلا داریم و الان جان داریم و حیات داریم یک نعمت است و بعضی‌ها نمی‌بینند این نعمت بزرگ را! خدا با ما چه کرده؟ همین که داری نفس می‌کشی لطف خداست،
همین که حیات داری یعنی خدا قابل دانسته تو را که باشی، این را نمی‌بینیم. مثل اینکه در یک مجلسی دعوتمان کنند بعد بگوییم آقا صاحب مجلس چکار کرده؟ می‌گویند همین که الان اینجا هستی یعنی الان نظر داشته به تو که صدایت زده. تو اگر مورد توجهش نبودی که دعوت نمی‌شدی، چرا این را نمی‌بینی؟! خب تو هم مورد توجه صاحب مجلس بودی، عزیزان همه‌ی ما مورد توجه آفریدگار هستیم، اگر مورد توجه او نبودیم الان نبودیم، این را ببینیم، این را پررنگ ببینیم. و لذا بندگان شاکر خدا این‌ها را می‌بینند که زبانشان از شکر متوقف نمی‌شود. ما نداشته‌ها را می‌بینیم نق می‌زنیم، اولیای خدا داشته‌ها را می‌بینند شکر می‌کنند.
