قرآن، شرط موفقیت یک شهر را، کار فرهنگی می‌داند. عزیزان، اگر اخلاق و معنویت شکل گرفت، اقتصاد موفق است. مگر ما پول کم داریم امروز؟؟ این اجحاف‌ها، این احتکارها، این دُور زدنِ قانون‌ها، ریشه در بی‌دینی‌ها دارد. ریشه را باید اصلاح کرد نه شاخه و برگ را!
انبیاء رفتند در آن شهری که خدا می‌فرماید «دَهات»، کار کردند و فعالیت کردند. شما چند آیه‌ی بعد ببینید خدا «قَریه» را چگونه تعریف می‌کند: « وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعى » (سوره یس / آیه 20) می‌گویند این مدینه با آن قریه، دو ماهیت واحدند؛ یکی هستند و انطاکیه هستند. چرا خدا در چند آیه‌ی قبل می‌فرماید «دهات» و در چند آیه‌ی بعد می‌فرماید «شهر»؟ می‌گویند کارِ فرهنگی نشده بود و «دهات» بود از نگاهِ خدا. کارِ فرهنگی و تربیتی صورت گرفت و آبرو پیدا کرد.
خیلی از کلان‌شهرهای ما، دهات است. و خیلی از دهات‌های ما شهر است. در یک روستایی از توابع بیضا رفته بودم، گفتند هزار نفر این روستا سکنه دارد و 45 قاری و حافظ قرآن دارد. من همان جا گفتم، روستای شما، شهر است ولی به شهرهای بزرگ، معلوم نیست خدا نمره‌ی چند بدهد. اساسِ کار، تربیت است. اساسِ کار، ایجاد تعهد است. آن تعهد اگر آمد، پدر باشی می‌شوی پدرِ موفق. مسئول باشی می‌شوی مسئول موفق. تاجر باشی، می‌شوی تاجرِ متعهد. در هر جایی از جامعه که باشی، می‌شوی عنصر مفید.
