یکی از علت‌هایی که کارِ خوب در جامعه رشد نمی‌کند، چون قدرشناسی درست اتفاق نمی‌افتد. بعضی از مردم عادت کرده‌اند خطا را توبیخ می‌کنند و انجام وظیفه‌ی درست را تجلیل نمی‌کنند. این بد است.
ما گاهاً دنبال این هستیم که مچ بگیریم نه این‌که اگر کسی کارِ خوبی کرد او را تجلیل کنیم. من یک خاطره‌ای را برایتان عرض کنم. یک سالی، ما با ماشین می‌رفتیم قم. در کفه‌ی ایزدخواست، ساعت ۲ و ۳ بعدازظهر بود. هوای گرمی هم بود. یک جای پناهی، دوربین‌ها را نصب کرده بودند و افسری هم ایستاده بود پشت دوربین و ماشین‌ها را نگه می‌داشت. هوای گرمی بود. یک لحظه که رد شدیم، به راننده‌ای که ما را می‌برد، گفتم: نگه دار، نگه دار، برگرد. گفت: برای چه؟ گفتم: من کار دارم. راننده نگه داشت و عقب عقب آمد همان قسمتی که افسر ایستاده بود و دوربین برقرار بود. دیدم آن آقای افسر آمد پای ماشین و گفت: حاج آقا برای چه ایستادی؟ ما به شما که اعلان نکردیم که بایستید! گفتم: من کار دارم. پیاده شدم. گفتم: اولاً من به عنوان وظیفه‌ی اخلاقی، ایستادیم که از زحمت شما در جاده، تشکر کنیم. این بعدازظهر گرم و زیر تابش آفتاب و در جاده و شما ایستاده‌اید و به امنیت جاده دارید خدمت می‌کنید، جای تشکر دارد. دیدم با تعجب یک نگاهی به من کرد و گفت: حاج آقا، این اولین باری است که می‌بینم یک ماشینی می‌ایستد و از ما تشکر می‌کند. چه قدر بد است... چه قدر بد است... لذا ببینید، وقتی تجلیل نکردید، کارِ خوب رنگ و روی خودش را پیدا نمی‌کند. ما وظیفه داریم در برابر وظیفه‌شناسی دیگران تجلیل کنیم. حاج آقا پول نداری؟ زبان که داری! کارگر دارد جارو می‌کند، بگو: خدا خیرت بدهد و ما تشکر می‌کنیم که در سلامت جامعه‌ی ما داری خدمت می‌کنی. این که از ما بر می‌آید را انجام بدهیم. این‌که دارد به وظیفه‌اش خوب عمل می‌کند! ولی ما هم سپاسگزار و شکرگزار باشیم. خداوند می‌فرماید: «وَ مَنْ شَکَرَ فَإِنَّما یَشْکُرُ لِنَفْسِه». شما اگر شکرگزاری کردید، برای خودتان است. فکر نکنید که اگر شکر خدا کرده‌ای، به خدا خدمت کرده‌ای!
