پیامبر فرمود: به شما بگویم چرا به مؤمن می‌گویند «مؤمن»؟ چند تا وجه در روایات ذکر شده، یکی از آن‌ها این است: «لِإیمانهِ النّاس عَلی اَنْفُسِهِمْ وَ امْوالِهِمْ» (علل‌الشرائع/ شیخ صدوق/ ص ۵۲۳/ ح۲). چون جان مردم و مال مردم، از این فرد، در امان است. اگر اموال مردم، نفوس مردم، از ناحیه‌ی شما آسیب نمی‌بیند، مؤمن هستید.
آن کسی که از زبانش هراس دارند؛ از قلمش هراس دارند؛ از قدمش، از موقعیتش می‌ترسند و می‌گویند: حرف نزن که برایت بد تمام می‌شود، این شخص باید یک تجدیدنظری در اسلامش بکند.
جانِ مردم، مالِ مردم، ناموس مردم، اگر از ما زیان نمی‌بیند، ما مؤمنیم.
ببینید بازتاب این حدیث در جامعه می‌شود چه؟ می‌شود یک جامعه‌ی آرام‌یافته‌ی موفقِ ممتاز.
مردم درصدد تضییع حقوق یکدیگر نیستند؛ ناموسِ دیگری را، ناموس خود می‌بیند؛ مالِ دیگری را، مالِ خود می‌بیند؛ جوانِ دیگری را، جوانِ خود می‌بیند؛ نگاهش به جامعه، متفاوت با نگاهش به خانواده نیست. جامعه را هم یک خانواده‌ی بزرگ‌تر می‌بیند.
