درس عاشورا، درس غیرتمندی است! امام حسین آموخت انسان باید غیور باشد. مؤمن باید غیرت داشته باشد. امام حسین اگر بی‌تفاوت بود نسبت به مسائل عالمِ اسلام، کاری به سیدالشهداء نداشتند. امام حسین آموخت: پای دین بایستید! ولو جان بدهید.
دین را می‌خواهند تحریف کنند، دفاع کنید! از ارزش‌ها دفاع کنید! حرف بزنید!
طرف نشسته و در مقابل او دارند مقدّسات دینی را مسخره می‌کنند و او هم خنده تحویل می‌دهد. این بی‌غیرتی است!
نماز را مسخره می‌کند؛ خمس را مسخره می‌کند؛ روزه را مسخره می‌کند؛ قیامت، بهشت، جهنم و ... را مسخره می‌کند و بقیه هم می‌خندند. خب این حکایت از بی‌غیرتی می‌کند!
امیرالمؤمنین می‌فرماید: «قلوبُهُم مَحزونَة» غیرت داری؟ باید بسوزی زمانی که بی‌حرمتیِ به خدا را می‌شنوی. بسوزی زمانی که بی‌حرمتی به اهل‌البیت را بشنوی. و بخواهی فقط بشنوی و بگذری.
این‌طور نباید باشد که: عیسی به دینش؛ موسی به دینش. در مجلس خوبان، خوب باشی و در مجلس بدان هم: خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت باش. این بی‌غیرتی است.
لذا امیرالمؤمنین که می‌فرماید «قلوبُهُم مَحزونَة»، یعنی نشانه‌ی سلامتِ ایمان یک نفر این است که حداقلِ انکار، حداقلِ انکار این است که اگر از دستت برمی‌آید، زمانی که گناهی دارد اتفاق می‌‌افتد، جلوی آن را بگیر. انکارِ عملی. اگر نمی‌توانی، انکار قولی انجام بده؛ یعنی با حرف زدن، جلوی آن را بگیر. باز هم اگر از دستت برنمی‌آید، حداقل در قلبت، ناراحت باش از این اتفاق و از این عملِ خلافی که جامه‌ی عمل دارد می‌پوشاند.
