یکی از بهترین ساعات زندگی امام حسین در مقام عبودیت در پیشگاه خدا، آن لحظه‌ی جان‌سپردن در گودی قتلگاه بود. می‌گویند اولیاء الهی، هرچه سختی این‌ها را احاطه می‌کند، این‌ها لذت بیش‌تری می‌برند؛ چون برای خداست.
چون برای خدا دارد تحمل می‌کند. نمونه‌ی ساده‌ی قابل هضمش این است که گاهی اوقات دیده‌اید که مادرها به بچه‌های خودشان رسیدگی می‌کنند از روی عشق، از روی محبت. حتی بی‌خوابی می‌کِشند. به این مادر می‌گویند: بخواب. ولی مادر می‌گوید: حاضرم بی‌خواب بمانم و نخوابم اما فرزندم بخوابد. آن نخوابیدن برای مادر، لذت است. به حسب ظاهر برای ما سخت است. ما می‌گوییم که صدای این بچه نمی‌گذارد که بخوابیم؛ اما مادر بچه را در بغل می‌گیرد. رنج بی‌خوابی برای او شیرین است. تجربه کرده‌اید که، یک وقت برای کسی دارید کار می‌کنید که عاشقش هستید، خسته شده‌اید اما لذت می‌برید. آن مؤمنِ واقعیِ عاشق، ماه رمضان که می‌شود، گرسنه می‌شود اما لذت می‌برد. این حالتی است که معرفت و خدانگری اگر آمد، انسان دیگر از تعلقات دنیایی، رسته می‌شود.
