آیتالله رئیسی، یک درسی به همهی مسئولین داد؛ رقبای خودشان را ایشان دعوت کرد. برخی از رقبا، بیادبی کرده بودند، بیادبانه حرف زدند، تهمت زدند، ولی ایشان چشم بر همه چیز بست و اینها را دعوت کرد یک مجلس دوستانه. این، اخلاق پیغمبر است. أحْسِنْ إلى مَن أساءَ إلَيكَ. پیغمبر فرمود به آن کسی که به تو بدی کرده، احسان کن.
من بد کنم و تو بد مکافات کنی
پس فرقِ میان من و تو چیست؟ بگو
ولی ایشان در این جایگاهی که در آینده پُست را تحویل میگیرد، میتوانست اینها را از پُست مدیریت خارج کند. ببینید با چه اخلاقی وارد شدهاند؟ این اخلاق، اخلاق اولیاست. اگر چنین اخلاقی در جامعه امروز حاکم باشد، ما دیگر مشکلی نداریم. الآن یک آقای مدیری، وقتی کارمندش زاویه میگیرد، تا أسفلالسافلین این کارمند را میخواهد ساقط کند. چشمش را بر همهی فضائل فرد را میبندد و نقص آن فرد را میبیند و یکیاش را میکند صد تا.
اینها نقشِ اطاعت از خداست؛ نقشِ اطاعت از رسول است؛ کاری که ایشان کرده، من که سابقه نداشته، ولی رئیس جمهور بیاید این کار را با رقبای جدی خودش بکند و یک جلسهی دوستانه بگیرد. مدیری بیاید با کسانی که در قالب مقابلهی با او هستند، نشستِ دوستانه بگذارد. اینها اطاعت از اولیاست. اینهاست که در جامعه رنگ باخته و به حاشیه رفته است.