بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیّدنا و نبیّنا حبیب إله العالمین اباالقاسم المصطفی محمد و علی أهل بیته الطّیبین الطاهرین لا سیّما بقیةالله المنتظر حجة ابن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف.
با عرض سلام و احترام و ادب خدمت تمامی بینندگان و شنوندگان عزیزِ برنامه‌ی روز جمعه و امام عصر. ان‌شاءالله که خداوند توفیق درک دولت کریمه‌ی حضرتش را به همه‌ی ما تفضّل و عنایت بفرماید.
سخن در جلسات گذشته پیرامون وظیفه‌های خاصی که همه‌ی ما مردم و پیروان حضرت و منتظران حضرت در دوران انتظار و عصر غیبت متوجه ماست و به عهده‌ی ماست.
یکی از وظایف عمومی همه‌ی ما، دعای برای فرج امام عصر است که خیلی از دعاها هم که از ناحیه‌ی معصومین یا خودِ حضرت رسیده، مثل زیارت آل یاسین و دعاهای دیگر، سوق داده شده‌اند مردم به این سمت که ما این وظیفه را فراموش نکنیم و برای فرج حضرت، دعا کنیم.
اولاً من نکته‌ای را در رابطه‌ی با دعا خدمت شما عزیزان عرض کنم، نقش دعا در روح و روانِ انسان‌ها.
در روایتی رسول خدا فرمود: «تَوَسَّلوا بِسِلاحِ الأنبیاء» به اسلحه‌ی انبیاء متوسل و متمسّک بشوید. عرض کردند: یا رسول‌الله وَ ما أسلحة الأنبیاء؟ اسلحه‌ی پیامبران کدام است؟ پیامبر فرمود: «الدُّعاء». دعا، سلاحِ انبیاء است.
در روایت دیگر داریم، «اَلدُّعَاءُ تُرْسُ اَلْمُؤْمِنِ». دعا برای مؤمن، مثل سِپَر است. همان‌طور که سپر، جانِ انسان‌ها را از تیرها و آسیب‌ها حفظ می‌کند، دعا هم روح انسان‌ها را از گزند آسیب‌های اخلاقی و شبهات اعتقادی حفظ می‌کند و روح انسان را تقویت می‌کند.
باز در روایت داریم که از امام علیه‌السلام نقل شده که «الدُّعَاءُ أَنْفَذُ مِنَ السِّنَانِ». نفوذ و اثرِ دعا، از نیزه بیش‌تر است. یعنی کاربرد دعا و تأثیرگذاریِ دعا، از آن نیزه اثرش بیش‌تر است.
خب اینجا این سؤال مطرح می‌شود که این تشبیهاتی که در روایات از پیامبر و ائمه ذکر شده، دعا را تشبیه به اسلحه کرده‌اند؛ دعا را تشبیه به سپر، دعا را تشبیه به نیزه کرده‌اند؛ این‌ها جزء اَدَوات جنگی است. دعا یعنی خلوت، یعنی اُنسِ با خدا، یعنی در آن حالت معنوی و روحی ارتباطِ با خدا برقرار کردن. سلاح‌های جنگی یعنی روبه‌رو شدن با دشمن، میدان جنگ و معرکه‌ی نبرد. این‌ها چه تناسبی با هم می‌توانند داشته باشند؟
عزیزان، ما انسان‌ها در دو جبهه درگیریم: یک جبهه‌ی جنگ درونی و یک جبهه‌ی جنگ بیرونی. جبهه‌ی جنگِ درونیِ ما که پیغمبر از آن به عنوان «جهاد اکبر» یاد می‌کند از آغازِ تکلیفِ ما شروع می‌شود تا نفسِ آخرِ زندگیِ ما ادامه دارد. کسی که 80 سال زندگی کرده، سنِ زیرِ تکلیفش را کسر کنید، باقیمانده‌ی عمر، در میدان جنگ بوده. و این جهادِ اکبر یعنی جهادِ با درون، جبهه‌ی جغرافیایی‌اش به وسعت کره‌ی زمین است. یعنی شما هر کجا باشید: در مسجد، در خانه، در خیابان، در اداره، در اتاق دربسته، در مقدس‌ترین مکان‌ها و در مقدس‌ترین زمان‌ها، این جبهه برای شما باز است و یک جنگی است که به وسعت جغرافیای زمین و به وسعت تمامیِ دورانِ زندگی شما. جنگی است که پیر و جوان نمی‌شناسد. در جوانی، در حالِ نبردید. در پیری، در حالِ نبردید. جنگی است که سالم و بیمار نمی‌شناسد. در هر حالی از شرایط جسمانی‌تان، این جبهه‌ی جنگ برقرار است و دشمنی، طرفِ شماست که برخلافِ جنگ‌های بیرونی که هم زمانِ آن‌ها محدود است و یا خصم را انسان شکست می‌دهد یا شکست می‌خورد، در این جنگِ درونی، بالأخره مصالحه‌ای نیست، قرارداد و توافقنامه‌ای نیست: یا شکست باید بدهی، یا شکست بخوری. چون طرفِ مقابلِ شما، شیطان است.
خب در یک جنگِ داخلی که دشمنی مثل شیطان و هوای نفس روبه‌روی ماست، بهترین سلاح، دعاست که پیغمبر می‌فرماید سلاحِ انبیاء، دعا هست و توسل به اسلحه‌ی انبیاء پیدا کنید. اینجا نقش دعا، خودش را نشان می‌دهد و ارزش دعا را ما در این مقام برخورد می‌کنیم که انسان‌هایی که با دعا مأنوس‌اند، در غلبه‌ی عقل بر هوای نفس، این‌ها انسان‌هایی موفق و کارآمد هستند.
