یک مشکل جدی امروزِ بخشی از مسئولین ما این است که مردمی نیستند. بدون تعارف! در دسترس نیستند. مسئول، در نظام اسلامی یعنی امیرالمؤمنین!
امیرالمؤمنین از جنگ صفین برگشته بود. حضرت رسیدند در کوفه، رفتند به بازار. خسته‌ی جنگ! راوی می‌گوید: گفتم: یا امیرالمؤمنین! بروید استراحت کنید، شما از یک جنگِ سختِ پرفتنه‌ای برگشته‌اید!
آقا فرمود: می‌ترسم از این مدتی که در کوفه نبوده‌ام، کسانی، مشکلاتی داشته‌اند که به واسطه‌ی نبودنِ من، مشکلاتِ این‌ها حل نشده. آمده‌ام تا اگر کسی مشکلی دارد، حل کنم.
مسئول در نظام اسلامی یعنی پیغمبر: «لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ» (توبه/ 128) «طبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّه» (نهج‌البلاغه، خطبه 108). پیغمبر، پزشکِ سیار، کوچه به کوچه، چهره به چهره، خانه به خانه، به سمت مردم می‌رفت. این نگاهِ اسلامی است.
به چه کسی رأی بدهیم؟ به شورای شهر می‌خواهید رأی بدهید؟ به نوکر رأی بدهید. به کسی که سرش بشود نوکری‌کردن. بفهمد مردمی‌بودن یعنی چه!
