بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
الحمدالله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا و نبیّنا حبیب اله العالمین اباالقاسم المصطفی محمد و علی أهل بیته الأئمة الهداة المهدیین لاسیّما بقیةالله المنتظر حجةابن‌الحسن‌العسکری عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف.
قال مولانا امام المهدی عجل‌الله تعالی فرجه الشریف: «وَعَلى مَرْضَى الْمُسْلِمينَ بِالشِّفاءِ وَالرّاحَةِ».
عرض سلام و ادب و احترام محضر همه‌ی عزیزان شنونده و بیننده‌ی برنامه. سخن پیرامون سبک زندگی در نگاه حضرت صاحب‌الزمان بود.
در این قسمت از دعای شریف حضرت، امام برای تمامیِ بیماران، دو چیز را از خداوند تقاضا می‌کند: شِفا، صحّت و سلامتی و راحتی و رهایی از درد و رنج و بیماری.
گرچه ما در قرآن، داریم خداوند، قرآن را شِفا می‌نامد. این آیه‌ی شریفه را بی‌مناسبت نیست بنده اضافه کنم در این قسمت از بحث، آیه‌ی 82 از سوره‌ی مبارکه‌ی إسراء: «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا». قرآن می‌فرماید: «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ» ما نازل کردیم از قرآن، شِفا را و رحمت را برای انسان‌های مؤمن. اما وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا» همین قرآنی که شفاست و رحمت است برای انسان‌های مؤمن، برای انسان‌های ظالم، جز خسران و زیان، چیزِ دیگری نخواهد بود.
اینجا این نکته حائز اهمیت است که قرآن، کتابی است برای هدایت همه‌ی انسان‌ها: «هدیً للناس» آمده تا بشریت را هدایت کند و به سوی حقیقت راهنمایی کند. اما این کتابی که راهنمای بشریت است تا ابدیت، برای تأثیرگذاری در انسان‌ها، باید انسان‌ها ضمیری پاک و مبرّا و دور از عناد و لجاجت در خود ایجاد کنند. قطعاً ضمیرهای که آمادگی ندارد، عناد در آن است، لجاجت در آن است، قرآن در آن‌ها تأثیری نمی‌گذارد. قرآن آمده برای هدایت بشریت ولی یک حداقلی باید در این انسان‌ها باشد تا کلام وحی در آن‌ها تأثیر بگذارد: «ذَلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ» (بقره/2). قرآن می‌فرماید این کتاب، هیچ تردیدی در آن نیست ولی هدایت می‌کند انسان‌های باتقوا را؛ یعنی کسانی که ظرفیت و زمینه و آمادگی را در خودشان ایجاد کرده‌اند.
من مثالی را عرض کنم، عزیزان ببینید در ارتباط بین فرستنده و گیرنده، همین برقی که در خانه‌هایمان مورد استفاده قرار می‌دهیم، از یک مرکزی این برق تولید می‌شود و فرستاده می‌شود به سمت شهرها و روستاها و منازل. گاهی اوقات ما می‌بینیم در برخی از مناطق، برق آمده و خیلی از خانه‌ها برق دارند اما بعضی از خانه‌ها هم تاریک‌اند، چون آن ظرفیت ارتباط و گیرندگی در آن خانه ایجاد نشده، برق‌کشی نکرده‌اند، تجهیزات برق در این خانه نیست، کنتور نصب نشده، لذا همسایه‌ها، محله، همه برق دارند اما این خانه در تاریکی به سر می‌برد. یا نقصی در سیستم برق این خانه هست که نمی‌تواند استفاده کند. ایراد در این گیرنده است نه در فرستنده. قرآن، فرستنده‌ای است که در این فرستندگی قرآن و هدایت‌گریِ قرآن، هیچ تردیدی نیست. اگر در منِ نوعی، قرآن اثر نمی‌گذارد، من گیرندگی‌ام، گیرندگی ناقص و معیوبی است.
لذا این نکته را هم توجه کنیم که ما اگر بخواهیم قرآن در روح و روان و جانِ ما اثر بگذارد، باید از آن ضمیر پاک و دور از آلودگی‌ها و عناد و لجاجت بهره‌مند باشیم. قطعاً هر چه از سوی خداست، رحمت است و قرآن هم چون از سوی خداست، رحمت است. خیلی از چیزها از سوی خداست، مرگ از سوی خداست. قرآن می‌فرماید: ما مرگ را مقدّر کردیم: «نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ» (واقعه/60) این مرگ، رحمت است اما در کام و ذائقه‌ی ما، تلخ جلوه می‌کند؛ چون ما نمی‌دانیم سِرّ و حکمت مردنِ این فرد را و رفتن‌ها را.
در این ادامه‌ی بحث، شفای قرآن، برخلاف شِفاهای ظاهری دنیایی، قرآن داروخانه‌ی معنوی است. شما عزیزان گاهی اوقات دارویی می‌گیرید، استفاده می‌کنید، در یک مقطعی هم این دارو جواب می‌دهد، اما یک ویژگی‌هایی داروها و درمان‌های دنیایی دارد که با آن درمان الهی متفاوت است. بعضی اوقات داروهایی را افراد مصرف می‌کنند که برای آن‌ها ایجاد ضرر می‌کند. برعکس، این دارو حساسیت ایجاد می‌کند و پزشک، متوجه نبوده و مریض، متوجه نبوده، یک بیماریِ دیگری در کنار این بیماری داشته که این دارو، سبب تشدید بیماری شده. داروهای دنیایی، این‌ها کهنه می‌شوند، این‌ها تاریخ مصرف دارند و بعد از یک مدتی دیگر قابل مصرف نیستند. و بعضی از این نسخه‌ها، شاید نسخه‌های اشتباهی هم صادر بشود. و بعضی از داروها هم در دسترس نیستند. گاهی اوقات مریض، بیمار است و داروی مطابق حال او مناسب او، پیدا نمی‌شود و می‌گویند: هر چه گشتیم، این دارو بدست نیامد.
اما قرآن، داروخانه‌ی معنوی است که این داروخانه‌ی معنوی و داروهای قرآنی، اولاً هیچ ضرری برای کسی به همراه ندارد. این داروخانه و این دواخانه‌ی الهی کهنه‌شدنی نیست و تاریخ مصرف آن به پایان نمی‌رسد و در نسخه‌های الهی، اشتباهی رخ نمی‌دهد و همیشه در اختیار انسان‌هاست. قرآن، همیشه در دسترس بشر است. علی علیه‌السلام می‌فرماید: «فَإِنَّ القُرآنَ شِفَاءً مِنْ أَکبَرِ الدَّاءِ» قرآن، شفایی است از بزرگ‌ترین دردها و «وَ هُوَ الْکفْرُ وَ النِّفَاقُ وَ الْغَی وَ الضَّلَال». چهار تا مطلب را امام نام می‌برد و می‌فرماید قرآن، داروی این‌هاست. هر کسی که از این‌ها رنج می‌برد، راه درمان، رجوعِ به قرآن و دل‌سپردن به قرآن است که او را درمان می‌کند و شِفا می‌دهد. «فَإِنَّ القُرآنَ شِفَاءً مِنْ أَکبَرِ الدَّاءِ» که آن «أکبر داء» چیست؟ یکی از آن، کفر است. دوم نفاق است. سوم، در مسیر انحراف قرارگرفتن و ضلال و گمراهی واقع شدن. ما با رجوع به قرآن، می‌توانیم از این مصائب بزرگ، رهایی پیدا کنیم و نجات پیدا کنیم.
در سخنی رسول خدا می‌فرماید: «لَا يَمْرَضُ مُؤْمِنٌ وَلَا مُؤْمِنَةٌ وَلَا مُسْلِمٌ وَلَا مُسْلِمَةٌ إِلَّا حَطَّ اللَّهُ بِهِ خَطَيئَتَهُ». در این دعای مقدس وجود امام عصر، حضرت برای انسان‌های مؤمن و مسلم، شفاء را و راحتی را طلب می‌کند که عرض کردیم، اصلِ داروخانه‌ی شفا در قرآن است. نسبت به اینکه ما در برابر بیماران چه وظایفی داریم، اولاً و مقدمتاً این حدیث را تقدیم کنم که عزیزانی که به دلائلی، کسالتی پیدا کرده‌اند و بیمار هستند، فراموش نکنند که در کنارِ این بیماری، خداوند لطفی هم به آن‌ها عطا می‌کند و عنایت می‌کند. در این حدیثی که از رسول خدا نقل شد، پیامبر می‌فرماید هیچ مردِ مؤمن و زن مؤمنه‌ای نیست و هیچ مسلمان و زن مسلمانی نیست که مریض شود مگر اینکه خداوند به خاطر همین مریضی، گناهان آن‌ها را پاک می‌کند و این‌ها از گناهان خود، پاک می‌شوند. لذا عزیزانی که مبتلای به بیماری شده‌اند، فراموش کنند که اگر به حکمت ببندد دری، ز رحمت گشاید درِ دیگری. اگر این شخص بیمار است، مریض است، بعضی‌ها نگران‌اند، ماه مبارک رمضان است، توفیق روزه‌رفتن ندارید و مریض هستید، در کنار این بیماری، خداوند یک امتیازات و موهبت‌هایی را به بیماران عطا می‌کند که این را هم ان‌شاءالله در فرصتی دیگر، مطالبی را در تکمیل این مطالب محضر شما تقدیم خواهیم کرد.
با آرزوی صحت و سلامتی و تندرستی برای تمامی بیماران و مبتلایان به درد و رنج و بیماری، خصوصاً عزیزانی که به بیماری کرونا مبتلا هستند، والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته.
