پیامبر (ص) دستوراتی دادند. پایان این دستورات، مولی‌الموحّدین (ع) قیام کرد. قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ(ع) فَقُمْتُ فَقُلْتُ یا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ.
حضرت سوالی پرسیدند که فقط از صدر نقی و قلبِ زکیّ مولا صادر می‌شود. سوال کردند: بهترین‌ها کدام است؟ گل سرسبدِ این اعمال کدام است؟
پیغمبر (ص) ، از تلاوت قرآن، رسیدگی به یتیم، اخلاق خوب، ارفاق به مردم و دستورات دیگر سخن گفت. امیرالمؤمنین عرض کرد: یا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ؟
أفضل، أفعل تفضیل است؛ یعنی بافضیلت‌ترینش کدام است؟ در این دستورات پنجاه‌گانه، کدامش بهتر از همه است؟
رسول‌الله فرمود: یا علی! یا أَبَا الْحَسَنِ أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ الْوَرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ. خوشا به حال روزه‌داری که بگوید به رمضان وارد شدم و از رمضان خارج شدم و یک گناه نکردم.
نکند به یتیم کمک کنیم و غیبت هم بکنیم. سفره بدهیم، گناه هم بشود. افطاری بدهیم، مجلس معصیت هم بشود. زن و مرد مخلوط. حرام و حلال در هم و بر هم. این‌ها مهم نیست‌ها! شرط اساسی، دوری از گناه است.
این سؤالی است که علی (ع) پرسید و پیغمبر (ص) پاسخ فرمود: یا علی! الْوَرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ. خوشا به حال روزه‌داری که بگوید یک ماه رمضان گذشت و چشمم حرام را ندید، گوشم حرام نشنید، به زبانم سخن حرامی نگفتم. اصلاً رمضان برای همین است؛ آدم شدن، تربیت شدن.
