روایتی از امام باقر (ع) است که شیخ صدوق نقل می‌کند که امام فرمودند: «لِفاطِمَه وَقفَةٌ عَلی بابِ جَهَنَّم». روز قیامت، وقتی حضرت زهرا (س) میآید صحرای محشر، کنارِ درِ جهنم فاطمه‌ی زهرا (س) یک توقفی دارد.
حضرت زهرای مرضیه می‌بیند بعضی از دوستدارانی که گناه زیاد کرده بودند و حالا دارند می‌‌برندشان سمت دوزخ، امام باقر (ع) می‌فرماید حضرت زهرا (س) به محضر پروردگار عرض می‌کند: یا ربِّ! سَمَّیتَنی فاطِمَه؛ پروردگارا! من را فاطمه نامیدی. فاطمه یعنی کسی که هم خودش و هم دوستدارانش از آتش جهنم رها شده‌اند. پروردگار، این از دوستداران ما بود. از طرف پروردگار خطاب می‌شود: فَوَعِزَّتی وَ جَلالی سَمَّیتُکِ فاطِمَه. به عزت و جلالم (این را خدا روز قیامت می‌فرماید)، تورا فاطمه نامیدم. فاطمه یعنی کسی که خودش و هم دوستدارانش از آتش جهنم رها شده‌اند، اما این شخص محبِّ مجرم را گفتیم به طرف آتش ببرند، تا شما وساطت کنی تا اهل محشر، پی به عظمت شما ببرند که کسی که خدا امرِ به بردنِ آتش او را صادر کرده، فاطمه زهرا در پیشگاه الهی وساطت می‌کنی و خدا به عظمت مقام فاطمه‌ی زهرا، دوزخی را بهشتی می‌کند.
