در حالات حضرت ایوب عَلی نَبیِّنا و آله و علیه‌السلام دارد که یک وقت به خدا عرض کرد: خدایا تو را سپاس می‌گویم که تاکنون برای دنیا از شما چیزی طلب نکرده‌ام.
ما عمده‌ی خواسته‌هایمان دنیایی است. مردم! شما وظیفه‌ی معنوی‌تان را انجام بدهید، خدا وظایفش را انجام می‌دهد. خوب بندگی کند، خدا خوب خدایی می‌کند.
حضرت ایوب (ع) عرض می‌کند: خدایا تو را سپاس می‌گویم که تاکنون برای دنیا چیزی نخواستم. در روایت دارد که توده‌ی ابری در آسمان بالای سر ایوب حاضر شد. از این توده‌ی ابر، صدا بلند شد: ایوب! اینکه که تاکنون از ما برای دنیا چیزی نخواسته‌ای، این را هم «ما» به تو دادیم. این هم از ماست و این هم لطف ماست که این لطف و مرحمت ما شامل حالت شده و از ما، دنیا نمی‌خواهی.
یک وقت نگویید که آقا ما چند سفر حج رفته‌ایم، یا مثلاً این خیرات را انجام داده‌ایم و این‌ها در کارنامه‌مان هست. این‌ها همه از اوست. لحظه‌ای ما را به خودمان رها کنند، سقوط کرده‌ایم. هر چه می‌بینی در زندگی، هر توفیقی که برای شما رقم خورده، در هر بخشی از زندگی‌تان، همه الطاف الهی است.
