راوی می‌گوید: امام زین‌العابدین (ع) در حال عبور از کوچه‌های مدینه بودند. شخصی بطّالی در آن کوچه بود (یعنی کسی که مسخره‌گی می‌کند تا دیگران را بخنداند). این شخص، همین که دید امام سجاد (ع) در حال عبور هستند، عبا را از روی دوش حضرت کشید و دوید و رفت و عبا را هم با خود برد. اصحاب حضرت دنبالش دویدند و عبا را از او پس گرفتند و خدمت حضرت آوردند. امام (ع)، به راه خود ادامه دادند.
اگر با ما چنین رفتاری می‌شد، چه برخوردی داشتیم؟!
فکر نکنید ائمه ما علیهمالسلام، زندگیِ راحتی داشتند؟ اسلامی که ما امروز پای سفره‌ی آن خیلی راحت نشسته‌ایم، رنج‌های زیادی را متحمل شده است.
عبا را روی دوش حضرت انداختند. حضرت، او را می‌شناختند. فرمودند: به آن شخص بطّال بگویید: اِنَّ لله یوم یَخسِرُ فیه المبطلون: خداوند روزی دارد (یعنی قیامت) که آن‌هایی که باطل زندگی کرده‌اند، زیان می‌بینند.
نقل است، سخن امام سجاد (ع) را که به این شخص رساندند، این شخص متحول شد و تغییر کرد.
بعضی، قدرِ شما را نمی‌دانند و شخصیت شما را مثلاً تحقیر می‌کنند یا ناسزا به شما می‌گویند، شما بردبار باشید.
امام صادق (ع) فرمودند: اگر شما را مذمّت کردند، شما با این مذمّت، نزد خداوند زشت نمی‌شوید. با تعریفِ مردم هم کسی نزد خداوند جایگاه پیدا نمی‌کند. سعی کنید در نزد خداوند جایگاهی داشته باشید تا در نزد مردم.
