دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان
اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین.
در بیست و دومین روز از ماه مبارک رمضان هستیم. در دعای روز بیست و دوم رسول خدا به پروردگار عرض می‌کند:
اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ. پرودگارا در این روز درهای فضلت را به روی ما بگشای و از فضل خودت به ما عنایت بفرما. وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ. برکاتت را در این روز بر ما نازل بفرما. وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ. پرودگارا! هر چه که سبب می‌شود رضایت شما را رقم بزند، همان کار را به ما توفیق انجام بده. کارهایی را انجام بدهیم که شما راضی هستید و شما خشنود هستید. نکته‌ی چهارم: واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ. پرودگارا! پایان سرنوشت ما را هم در وسط باغهای بهشتی قرار بده. یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین. ای اجابت کننده‌ی دعای انسان های درمانده‌ی بیچاره.
در این دعا که رسول خدا چهار مطلب را از خداوند در روز بیست و دوم تقاضا می‌کند، از موجبات بهشتی انسان‌ها را قرآن می‌فرماید تقوا است: ﴿تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِى نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَن كَانَ تَقِيّاً[1]﴾. قطعا همین طوری که ما در دعا از خدا می‌خواهیم که ما را در بحبوحات بهشت قرار بدهد، زمینه ساز عاقبت بخیری در آخرت ما عمل خیر ما و شایسته‌ی ما در دنیای ما هست که ما تقوا را پیشه‌ی خود کنیم.
نکته‌ی را من از امام ششم تقدیم کنم که امام صادق می‌فرماید: سه چیز است که اگر کسی یکی از این‌ها را هم تحصیل کرده باشد و عمل کند، شایستگی رفتن به بهشت را برای خودش فراهم کرده است. انشاء الله سعی کنیم این‌ها را در زندگی اجرایی کنیم.
امام صادق می‌فرماید: ثَلاَثٌ مَنْ أَتَى اَللَّهَ بِوَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ أَوْجَبَ اَللَّهُ لَهُ اَلْجَنَّةَ اَلْإِنْفَاقُ مِنْ إِقْتَارٍ وَ اَلْبِشْرُ لِجَمِيعِ اَلْعَالَمِ وَ اَلْإِنْصَافُ مِنْ نَفْسِهِ[2] .
اگر کسی یکی از این سه چیز را هم بدست بیاورد خداوند بهشت را بر او واجب می‌کند. اول حضرت فرمود: اَلْإِنْفَاقُ مِنْ إِقْتَارٍ. انفاق و بخشش در تنگ دستی. بعضی‌ها به تصور این هستند که فقط ثروتمندان باید انفاق کنند. قرآن می‌فرماید: الَّذِينَ يُنفِقُونَ فِى السَّرَّاء وَالضَّرَّاء[3]. هم در فراخ دستی و هم در تهی دستی باید انفاق کنید، حتی فقراء هم به حسب وضعیت خودشان از انفاق خود را باز ندارند و از این نعمت ارزشمند محروم نشوند. آن هایی که در تنگدستی انفاق می‌کنند. و آن هایی که :وَ اَلْبِشْرُ لِجَمِيعِ اَلْعَالَمِ. با همه با چهره‌ی شاد روبرو می‌شوند و عبوس نیستند. بعضی‌ها را انسان وقتی می‌بیند باید نماز وحشت بخواند، قیافه را که انسان می‌بیند وحشت می‌کند و حرف فراموشش می‌شود. بشر لجمیع العالم. و سوم: وَ اَلْإِنْصَافُ مِنْ نَفْسِهِ. انصاف با مردم، یعنی دیگران را از خود جدا نبینید و هرچه برای خود می‌پسندید برای دیگران بپسندید.
[1] مریم/63
[2] الکافي , جلد۲ , صفحه۱۰۳
[3] آل عمران/134
