یکی از داده‌های الهی، آبرو است.
کسانی که خدا به آن‌ها آبرو داده است این آبرو لطف خدا است.
آبرو از کجا آورده‌اید؟ بدو تولد با آبرو دنیا آمدید؟
این آقایی که امروز به او می‌گویند: آیت‌الله، دکتر، مهندس، بزرگ شهر، ملک التجار؛ مادرزاد این‌جوری به دنیا آمد؟
این آبرو را خدا داد.
دیدید بعضی‌ها خدا به آن‌ها آبرو داده است و به آن‌ها می‌گویید یک تلفن بزن مشکل ما را حل کن. می‌گوید: به من چه؟
آقا یک نامه برای من بنویس! بخل می‌ورزد. می‌گوید: ما رو نمی‌زنیم.
خب آبرویت را نگه‌دار و در قبر ببر!
این «مِمّا رَزَقناهُم» است
آقای مدیرکل میز ریاستت «مِمّا رَزَقناهُم» است
مسئول ریاست‌هایتان «مِمّا رَزَقناهُم» است
ثروتمندان اموالتان «مِمّا رَزَقناهُم» است
علما، اساتید، حوزوی‌ها، دانشگاهی‌ها دانش شما «مِمّا رَزَقناهُم» است
خدا داده.
از اینی که خدا داده است باید خرج کنید! باید هزینه کنید!
تو روز اول که پروفسور به دنیا نیامدی. روز اول که مدیرکل متولد نشدی.
آقا فکر می‌کند فقط انفاق در مسائل مالی است. انفاق در آبرو هم هست.
انفاق در علم هم هست.
«زَكَاةُ الْعِلْمِ نَشْرُهُ»
یک آقایی می‌گفت: من یک‌چیزی بلدم و از یک کسی یاد گرفتم ولی به کسی هم نمی‌گویم.
«زَكَاةُ الْعِلْمِ نَشْرُهُ» یعنی همین.
یاد گرفتی بگو خدا زیادش می‌کند.
گاهی اوقات بعضی‌ها بخل دارند که دانسته‌هایشان را به دیگران یاد بدهند.
