بنده تشکر می‌کنم از خواهران محترمه‌ای که بچه‌هایشان را با خودشان می‌آورند اما تذکر هم عرض کنم که مدیریت کنند.
اقتضای بچه، سروصدا است.
قطعاً بچه‌ها باید در مسجد بیایند و نمازخواندن را ببینند و مسجد آمدن را از ما باید یاد بگیرند. اخلاق خوب را از ما باید ببینند.
نکند خدای‌ناکرده بچه‌ای در مسجد بیاوریم و بداخلاقی از من ببیند از دین زده بشود.
در حالات رسول خدا (ص) دارد پیامبر یک‌وقت در نماز ظهر بودند. در رکعت دوم دیدند پیامبر نماز را باعجله تمام کرد. به اقل اذکار اکتفا می‌کرد و دو رکعت بعدی به‌صورت فشرده نماز را تمام کرد.
برای مؤمنین سؤال پیش آمد که چه شد؟ دو رکعت را با آن نحو و دو رکعت با سرعت تمام کرد.
علت را پرسیدند. حضرت فرمود: مگر صدای گریه آن بچه‌ای که در بین خانم‌ها بود به گوش شما نرسید؟ من نماز را سریع تمام کردم که مادر به داد بچه برسد.
پیغمبر (ص) در نماز جماعت بودند. امام حسین (ع) که در سن دو سه‌سالگی بود وارد مسجد شد. پیامبر (ص) در سجده آخر نماز پایانی بودند. حضرت روی شانه پیامبر(ص) افتاد.
حالا ما اگر بودیم چکار می‌کردیم؟
یک حرکت ژیمناستیکی می‌زدیم و بچه را دو متر آن‌طرف می‌انداختیم.
بعضی از ما بی‌اخلاقیم.
پیامبر (ص) سجده را طولانی کردند تا امام حسین (ع) بلند شود. سیدالشهدا (ع) بلند نشد. حضرت، دست را از عقب آوردند امام حسین (ع) را گرفتند که نیفتد. نشستند و یک دست در کمر حسین (ع) و یکدست روی زانو نماز را تمام کردند.
مردم! یاد بگیرید.
نماز را باید خدا بپذیرد یا دل ما؟
ببینید خدا چه جور می‌پذیرد؟
حالا مسجد آمدن بچه، امتیاز و ارزش است. باید به آن مادرش هم تبریک گفت. تجلیل کرد؛ اما باید این خانم و آقایی که بچه‌اش را آورده است من نیز به او کمک کنم.
او بچه‌اش را در مسجد آورده است. شما نیز بااخلاق سرگرمش کن و نگهش دار!
این بچه ببیند نماز را، ببیند مسجد را، مؤمنین را و آشنا شود و راهی به مسجد پیدا کند.
