برخی مادران فکر می‌کنند فقط وظیفه مادری، کدبانوگری به معنای طبخ غذا و نظافت منزل و کارهای دیگر است. این مهم است ولی مهم‌تر از آن، تربیت روح و باطن فرزندان است.
برخی از پدران فقط رسالت خودشان را در جمع‌آوری ثروت می‌بینند و فکر می‌کنند تنها رسالت پدر این است که اقتصاد زندگی را تأمین کند. قطعاً این کار وظیفه ما است ولی فراتر از آن تأمین معنویت خانواده است.
پدربزرگ مادری ما مرحوم حاج‌آقای مؤید الاسلام ، پدران را نصیحت می‌کردند و می‌گفتند زمانی که سر سفره غذا نشسته‌اید دو مطلب از دین را که یاد گرفته‌اید در همان حالتی که بچه هایتان غذا می‌خورند با اخلاق و زبان خوب برای آن ها بیان کنید. خود ایشان نیز این کار را می‌کردند.
سفره پهن بود و جمعیتی مشغول غذا خوردن بودند. ایشان می‌فرمودند: غذا خوردن شما منافاتی با حرف زدن من ندارد. از فرصت استفاده می کردند و یک دستور اخلاقی، پیام یا روایتی را سر سفره می‌گفتند.
خدایا ثروتم را افزایش مده مگر اینکه هر چه ثروتم بیشترمیشود در وجود خودم پایین تر بیایم؛
و مقام ما را در جامعه بالا مبرمگر اینکه هر چه این مقام بالا و بالاتر رود در وجود خود پایین و پایین تر رویم...
به فرموده امام رضا(ع) یکی دیگر از صفات بهترین بندگان خدا
صبر و شکیبایی در برابر مشکلات و ناملایمات زندگی است...
استاد حدائق در برنامه «حرم سوم» سیمای فارس
یکی از وظایف پدران، آموزش قرآن است.
شخصی می‌گفت: از بزرگ‌ترهای خود گلایه دارم که قرآن را به ما یاد ندادند.
فرزند مسلمان باید در همه‌ی ابعاد زندگی خود موفق باشد. در دروسی که می‌خواند ممتاز باشد. چه اشکالی دارد کلاس خصوصی بگذارند؟ ریاضیات، زبان، دروس طبیعی، انسانی. اما چقدر حاضر هستیم به‌اندازه‌ی همان دلسوزی ای که در کلاس خصوصی بچه‌های خود داریم برای قرآن آن‌ها دلسوزی کنیم و یک کلاس خصوصی هم برای قرآن آن‌ها بگذاریم؟
اگر فرزند من خدا را شناخت، حرمت منِ پدر را رعایت می‌کند. اگر با قیامت آشنا بود ظلم به والدین نمی‌کند؛ جوانی که قرآن را شناخت حرمت خانواده و جامعه را نمی‌شکند؛ اجحاف نمی‌کند؛ خلاف نمی‌کند؛ اگر شرایط گناه برای او مهیا هم باشد گناه نمی‌کند.
لذا اگر پـدر دلسوز خـود باشد بایـد دست فرزنـد خـود را در دست دین بگـذارد و بـا کلام خدا آشنا کند.
اگر یک وقت فرزند شما گفت:
من امام زمان خود را بیشتر از پدرخود دوست می دارم
باید دست و صورت این فرزند را بوسید.
چون سخن حق همین است.
آن کسی که امام زمان خود را بیش از پدر خویش دوست می دارد قطعا پدر خود را نیز خوب دوست می دارد و حرمت او را نمی شکند.
و آن کسی که امام علیه السلام را در زندگی فراموش کرده است، پدر را نیز از یاد می برد.
