تبلیغات، کاری کرد که همان مسلمان‌هایی که معاصر هم بودند و خود ائمه را دیده بودند و می‌شناختند، نسبت به ایشان بی‌تفاوت شدند.
خدا رحمت کند شهید مطهری که می‌گفت: خدا را شکر کنید که زمان اهل‌البیت نبوده‌اید! زمان حساسی بوده، آنقدر تبلیغات خطرناک بود که خیلی از متدیّنین فریب خوردند و راه دیگری را اتخاذ کردند. بعضی هم که خیلی خیلی خوب بودند، به خدمت امیرالمؤمنین علی (ع) می‌آمدند و می‌گفتند: «آقا، ما شما را خیلی دوست داریم، خلیفه هم هستی و داماد پیغمبر (ص) هم هستی، ایمان هم به شما داریم، ولی ما را در این جنگ‌ها درگیر نکن. ما حاضریم به سرحدات اسلامی برویم و با کفر بجنگیم، ولی با معاویه نمی‌جنگیم، ما را درگیر جنگ با طلحه و زبیر نکن. طلحه و زبیر هم آدم‌های خوبی هستند و از صحابه‌ی پیامبر (ص) و ایثارگر هستند. ما نمی‌گوییم شما اشتباه می‌کنید اما ما را درگیر جنگ با اینان نکن».
و واقعاً هم به یاری امیرالمؤمنین علی (ع) نیامدند و گفتند ما حاضریم فرسنگ‌ها مسافت را طی کنیم و جلوی کفر بایستیم ولی در نفاق داخلی شرکت نکنیم و این‌گونه امیرالمؤمنین علی (ع) را تنها گذاشتند.
امام حسین (ع) را هم همین‌گونه تنها گذاشتند.
مرحوم شهید مطهری می‌فرماید: اعلام کردند که امام حسین (ع)، خارجی است؛ یعنی بر علیه خدا قیام کرده است و به همین دلیل هم ایشان را شهید کردند و زن و فرزند ایشان را به اسارت بردند.
در شهر شام، در زمان ورود اسراء، مردم جشن گرفتند. مگر این مردم مسلمان نبودند؟ مگر از خدا نمی‌ترسیدند؟ بله، مردم شام، مسلمان بودند اما بنی‌امیه، سالها روی ذهن این مردم کار کرده بود و نتیجه هم مشخص بود.
نکند یک وقت بیدار بشویم که خسران عظیمی در کارنامه‌ی ما رقم خورده باشد!
بیداری ما زمانی نباشد که فرصت‌ها از دست رفته باشد!
مردم شام، زمانی بیدار شدند که امام زمانشان را شهید کرده بودند. مردم کوفه وقتی انقلاب کردند که حسین‌بن‌علی (ع) شهید شده بود و حضرت زینب و اهل‌بیت امام حسین (ع) اسیر شده بودند و سالها بعد از این اتفاق بیدار شدند.
یکی از علت‌هایی که سبب شد آقا امام حسین (ع) در سال 61 هجری یعنی فقط 50 سال بعد از پیغمبر (ص) به شهادت برسند، کم شدن معنویت بود. معنویت اگر در جامعه‌ای کمرنگ شد، جامعه خطرناک می‌شود.
افول غیرت دینی هم از جمله آفت‌های زمان امام حسین (ع) بود. غیرت دینی، افول پیدا کرد. وای بر کسی که توهین به دین را بشنود و ساده از کنار آن عبور کند. این فرد باید در دینداری خود تجدیدنظر کند.
اگر مطلبی خلاف قرآن به شما گفته شد و شما بسیار ناراحت شدید و خواب از شما گرفته شد، با خود بگویید: الحمدالله که غیرت دینی و ایمان دارم. وای بر کسی که مطلبی نسبت به قرآن به او بگویند و او خنده، تحویل بدهد. وای بر کسی که توهین به امام حسین (ع) را ببیند و بشنود ولی آسوده باشد.
زمانِ امام حسین (ع)، مشکل عمده، افول غیرت دینی بود. مردم بی‌تفاوت شده بودند. ارزش‌ها در حال لگدمال شدن بود و چه ارزشی بالاتر از امام حسین (ع)؟
امام حسین (ع) به سمت کربلا در حرکت است اما مردم اهمیتی نمی‌دهند!
حضرت در بین راه خطبه می‌خوانند، در مکه سخنرانی می‌کنند، اما مردم بیدار نمی‌شوند. چرا؟
چون غیرت دینی اُفت کرده. این افول غیرت دینی، از خطرات جدی برای یک جامعه است. از این شیطنت‌ها ساده نگذرید. نسبت به توهین‌ها و دهان‌‌کجی‌ها به مقدسات دین، بی‌تفاوت نباشید.
وظیفه‌ی مسئولین نظام این است که با قاطعیت به کسانی که به ارزش‌های دینی توهین می‌کنند، در هر لباس و در هر پُست و هر عنوانی که باشند، باید برخورد کنند.
