بزرگان مفسر می‌فرمایند که در سوره‌ی البقره که خدا می‌فرماید: «هُدیً لِلمُتَّقین»، آغاز حرکت و تعالی بشر از رعایت تقواست؛ یعنی اگر انسان متّقی شد، به یک جایی می‌رسد. تقوای الهی را اگر پیشه کرد، بالأخره، هدایت خواهد شد. این طور نیست که هر کسی تلاوت قرآن کند، بگوید که این اهل هدایت می‌شود؛ زمینه را باید داشته باشد؛ مثل داروست. دارو را می‌گویند این فرد آمادگی پذیرش را باید داشته باشد تا جواب بدهد. بعضی داروها جواب برعکس می‌دهد.
قرآن، لازمه‌ی تأثیرگذاری‌اش این است که باید متّقی باشید. باید زمینه‌ی کار هم در شما ایجاد بشود. بعضی‌ها می‌بینید، قرآن که خوانده می‌شود، تمسخر می‌کنند؛ بحث امروز و دیروز هم نیست و در گذشته هم همین بوده. آیه‌ی قرآن می‌خوانید، به مسخره می‌گوید: این‌ها چیست؟ این‌ها مربوط به 1400 سال قبل است و دوره‌اش تمام شده.
خدا نکند قلبی تیره شود. قرآن می‌فرماید: «ذلِکَ الکِتاب لارَیبَ فیه هُدیً لِلمُتَّقین»، بله، قرآن، متّقین را هدایت می‌کند؛ قدر زَر، زرگر شناسد، قدر گوهر، گوهری. این باید تقوا هم داشته باشد تا رشدش بدهند.
