یکی از مواهبی که خداوند انصافاً در این زمان معاصر به همه‌ی مردم در این جمهوری اسلامی عنایت فرموده، زندگی در یک جامعه‌ی اسلامی و حکومت اسلامی است که ما در دعای عرفه‌ی حضرت سیدالشهداء (ع)، در روز عرفه در صحرای عرفات، یکی از شکرگزاری‌های حضرت امام حسین (ع) این است که: خدایا! سپاس می‌گویم تو را که مرا در دولت ائمه‌ی کفر خلق نکردی.
یعنی همین که انسان در یک حکومت اسلامی دارد زندگی می‌کند، این واقعاً جای شکر و سپاس دارد که یک نعمت بسیار بزرگی است و مهم‌تر از نعمت‌های جسمانی ما، نعمت‌های روحانی و معنوی ماست. الحمدالله نظام اسلامی، یکی از امانت‌های الهی است که قرآن، نشانه‌ی مؤمنین و نشانه‌ی مصلّین را می‌فرماید: والذینَ هُم لِأماناتِهِم وَ عَهدِهِم راعون. بالأخره نمازگزار واقعی و مصلّی واقعی و مؤمن حقیقی، کسی است که امانتدار باشد. نظام جمهوری اسلامی، امانت الهی است در اختیار ما و ان‌شاءالله که ما بتوانیم از این نعمت ارزشمند، کمال استفاده را بکنیم. در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که در رأس این جامعه، یک فقیه عادل دارد حکومت می‌کند و ریاست و تدبیر و مدیریت جامعه به عهده‌ی اوست و مسئولیت سرپرستیِ جامعه به عهده‌ی اوست. ما این نظام را با نظام‌های اسلامیِ معاصر خودمان بسنجیم که در رأس این حکومت مقام معظم رهبری، در حکومت‌های دیگر، ما می‌بینیم در رأس حکومتشان افرادی که در انجام محرّمات هیچ باکی ندارند، در تضییع حقوق مردم هیچ دغدغه‌ای ندارند و بالأخره فساد و ظلم و گناه در رفتار آن‌ها دیده می‌شود اما این طرف یک فقیه عادل را ما می‌بینیم.
البته در جامعه، مشکلات هست، سختی‌ها هست، فقر و تنگی در معیشت هست اما این رسالتی است که همه باید کمک کنند تا این مشکلات برطرف بشود. مسئولین ما باید تلاش خودشان را بکنند. ثروتمندان ما باید کوشش خودشان را بکنند. متدیّنین باید وظایف خودشان را خوب انجام بدهند و دانشمندان جامعه و مذهبی‌های جامعه، این‌هایی که پیغمبر (ص) می‌فرماید ارکان اصلاح جامعه هستند، این‌ها تلاش کنند و همان که حضرت امام فرمودند: این انقلاب به ثمر نرسید مگر به خاطر توجهِ به دو اصل. سعی کنیم ان‌شاءالله این دو اصل را مثل گذشته، بلکه بهتر از گذشته، تقویت کنیم و به کار ببندیم؛ یکی اصل توجهِ به خدا. بنده خودم یادم هست در دوران انقلاب، تمام شعار مردم، اسلام بود. این‌ها برای معیشت، قیام نکردند؛ این‌ها برای جنس و خوراک و آب قیام نکردند. حالا به حسب ظاهر، دولت شاه تلاش کرده بود که یک رفاه نسبی آن هم در کلان‌شهرها ایجاد کند. گرچه همان زمان هم تضاد طبقاتی بیداد می‌کرد. ما دیده بودیم در همین شهر، نه در این شهر، روستاهای اطراف این شهر را بنده خودم شاهد بودم، با حضرت آیت‌الله والد وقتی می‌رفتند برای همین کارهای تبلیغی و بحث انقلاب و همفکری با روحانیون، نوعِ این روستاهای مجاور شیراز که الآن همه‌ی امکانات در این روستاها قرار گرفته، این‌ها نه آب داشتند، نه برق داشتند، نه گاز داشتند، نه تلفن داشتند، متمکّن‌ترین فردِ روستا، یک خانه‌ی به اصطلاح ساده‌ای داشت که گاهی اوقات شب که حیواناتش از صحرا که می‌آمدند، جایی برای نگهداری آن‌ها نداشت و آن‌ها در حیاط منزلش بودند. الآن همان روستا را بنده شاهدم که خانه‌ها مثل خانه‌های شهر، امکانات مثل امکانات شهر. انصافاً خدمت شده و به قشر محروم کمک شد. یعنی ما کار انجام شده در این نظام را نباید چشم روی هم بگذاریم. ولی خب، مملکت، مملکت وسیعی است و شیطنت دشمن هم یک شیطنت قوی است. آن‌ها هم بیکار ننشسته‌اند و از شیطنت خودشان دست برنمی‌دارند. در همه جای دنیا هم مشکلات اقتصادی هست و این گرفتاری‌هایی که ما در این مملکت می‌بینیم، در کشورهای دیگر هم هست. ولی در آن کشورهای اروپایی، اصلِ نظام را این‌ها هدف نمی‌روند. بله، مردم یک وقت اعتراض می‌کنند و فلان جا در فلان کارخانه و فلان شرکت، اعتصاب می‌کنند حقوق ما را نداده‌اید. ولی نظام را تهدید نمی‌کنند! آنچه که سبب شد این نظام شکل بگیرد، امام فرمودند: اول ایمان (توجه به خدا) و دوم وحدت کلمه. این‌ها رمز شکوفایی انقلاب بود.
الآن هم مردم، همان ایمان را و وحدت کلمه اگر ان‌شاءالله رعایت بشود که می‌شود، ضامن بقاء این نظام و این انقلاب خواهد بود. علّت مبقیه قطعاً همین هست و علت محدثه‌اش هم همین بوده. آن چه سبب شد این نظام شکل بگیرد، همان توجه به خدا و وحدت کلمه بود که مردم از آن بی‌بندوباری‌ها و لاابالی‌گری‌های دوران طاغوت خسته شده بودند. در بعضی از شهرهای این مملکت، آمار شراب‌فروشی‌ها بیش‌تر از کتابفروشی، و در بخشی بیش‌تر از نانوایی‌های آن‌ها بود. من خودم یادم هست، شب‌های شنبه، یک شب شنبه‌ای بود با مرحوم مادرمان و یکی از اخوی‌ها رفته بودیم دیدن یکی از منسوبین که تقریباً حدود چهارراه پیروزیِ امروز، منزلشان بود. یک ساعت بعد از اذان مغرب بود. شب شنبه بود. ما داشتیم برمی‌گشتیم منزل. این خیابان سه راه طالقانی شده بود محل پرتاب شیشه‌های مشروب. دو سه تا شراب‌فروشی بود، مست کرده بودند، اصلاً امنیتی نبود، پلیسی نبود، این‌ها را من خودم به رأی‌العین می‌دیدم. مدارس مختلطی که مردم رنج می‌بردند. متدیّنین جرأت نمی‌کردند دخترانشان بروند در این مدارس تحصیل بکنند و وضع مدارس ما یک وضع نامطلوبی بود. اخلاق و فضیلت فراموش شده بود. دانشگاه‌ها یک وضع أسفباری داشت. مراکز فساد علنی در این شهر گسترش پیدا کرده بود. ما اگر بخواهیم ببینیم این انقلاب چه کرده، گذشته را باید ارزیابی بکنیم. گذشته‌ی این انقلاب و قبل از این انقلاب، چه بود و این انقلاب آمد و چه کرد؟
البته مشکلات اقتصادی هم هست باید تلاش کرد که این مشکلات برداشته شود و حقوق ضعفاء پرداخت بشود ولی این نعمت بزرگ که همین که اسلام و انقلاب در این مملکت شکل گرفت و مردم رو به ارزش‌های اسلامی آوردند، به برکت وحدت کلمه، این یک نعمت بزرگی است که باید سپاسگزار بود و ان‌شاءالله باید تلاش کنیم با تبعیت از فرامین مقام معظم رهبری و توجه به رضایت الهی و وحدت کلمه، این مسئولیت سنگینی که امام و شهداء به دوش همه‌ی ما سپردند، بتوانیم ما هم به نسل‌های آینده منتقل کنیم.
