امام زین‌العابدین (ع) در دعای مکارم‌الأخلاق، از خداوند طلب پول و مال می‌کنند؛ اما مردم اینگونه و مانند ایشان از خدا بخواهید. ایشان اینگونه به خداوند عرض می‌کنند: «خدایا ثروتم را افزایش مده، مگر اینکه هر چه ثروتم بیش‌تر می‌شود، در وجود خودم، پایین‌تر بیایم». یعنی هرچه ثروتمندتر؛ افتاده‌تر، متواضع‌تر و فروتن‌تر. خودم را گم نکنم.
بعضی خیلی چوب خورده‌اند. گاهی اوقات، وقتی یک دل را می‌شکنی، زندگی‌ات می‌شکند بخاطر همان دل شکسته!
و بعد امام (ع) به خدا عرض می‌کنند: وَ لَا تَرفَعِی عِندَ النّاسِ دَرَجَةً؛ خدایا! مقام من را در جامعه بالا نبر مگر اینکه هرچه این مقام بالاتر می‌رود، در وجود خودم، پایین و پایین‌تر بیایم.
یعنی مدیران ما، اگر می‌خواهند به خودشان نمره بدهند، ببینند حالا که مثلاً شده «مدیرکل»، به نسبت زمانی که کارمند عادی بود، تواضع او نسبت به پدر و مادر و همسر و همکارانش بیش‌تر شده است یا نه.
من می‌گویم: مدیر موفق کسی است که اگر تا قبل از مدیریتش، دیگران به او سلام می‌کردند، حالا که مدیر شده، او باید به دیگران سلام کند.
ثروتمند موفق کسی است که روز به روز، خدا به او می‌دهد و روز به روز باید تواضعش بیش‌تر بشود و اخلاق و ادبش هم نسبت به کارگر روزمزدش بیش‌تر بشود.
