جوانی خدمت امام حسین (ع) آمد و عرضه داشت: یابن رسول‌الله! من چه کنم که گناه نکنم؟
امام فرمودند 5 مطلب را به تو می‌گویم و این‌ها را انجام بده، آن‌وقت هر چه می‌خواهی گناه کن (امام نفرمودند گناه نکن، بلکه فرمودند ابتدا این‌هایی که من می‌گویم انجام بده بعداً برو گناه کن. این‌ها راهکار اقتصادی و علمی است).
حضرت فرمودند: اول از حکومت خداوند بیرون برو و هر چه دلت می‌خواهد گناه کن. پایت را از حریم خدا بیرون بگذار و جایی برو که حکومت، حکومت خداوند نباشد.
این دستور اول و بُعد اول است. واقعاً اگر کسی همین را در زندگی فراموش نکند اصلاً سراغ گناه نمی‌رود: هر جا برویم، مملکت، مملکت خداست و حکومت، حکومت خداوند است؛ مُلک، مُلکِ خداست؛ مِلک، مِلک خداست. جایی سراغ دارید که متعلق به خدا نباشد؟
دوم، امام فرمودند: رزق خدا را نخور و هر چه می‌خواهی گناه کن.
این بُعد دوم است. پایِ سفره‌ی خدا نشسته‌اید؛ هرچه به دست می‌آورید متعلق به ذات اقدس اوست؛ نمک‌خورِ خدا هستید، نمکدان منعم خود را نشکنید؛ با چشمی که خدا به شما داده، با چشم بینا، گناه نکنید؛ با این زبان گویا، دروغ نگویید؛ با جوانیِ خودتان، معصیت خدا را مرتکب نشوید؛ از اموالتان در مسیر بیگانگی با خدا استفاده نکنید؛ رزق نخورید و دهان‌کجی به خداوند کنید.
سوم، آقا فرمودند: مکان گناه را جایی انتخاب کن که خداوند تو را نبیند و آن‌وقت هر چه می‌خواهی گناه کن.
عالم، محضر خداست؛ در محضر پروردگارتان، معصیت نکنید. اگر یادمان نرود و مؤمن باشیم که خداوند بر اعمال و افعال و نیّات ما واقف است، زندگی اصلاح می‌شود.
دستور چهارم، امام فرمودند: اگر توانستی قدرتی پیدا کنی که وقتی ملک‌الموت می‌خواهد جانت را بگیرد تسلیم او نشوی، هر چه می‌خواهی گناه کن.
یعنی بشر! یک ثانیه و یک‌لحظه‌ی عمرمان، دست خودمان نیست. امام حسین (ع) فرمودند: می‌توانی بگویی زندگی‌ام دستِ خودم است؟ برو گناه کن. یک‌وقت می‌بینی در حین ارتکاب گناه از دنیا رفتی! پس غافلگیر نشو و هشیار باش.
پنجم، امام فرمودند: اگر توانستی روز قیامت قدرتی پیدا کنی که تسلیمِ مأمورهای عذاب خداوند نشوی و تو را جهنمی نکنند و زور بازویی داشته باشی که حریف شوی، آن وقت برو گناه کن.
اگر می‌توانی چنین باشی، برو گناه کن.
اگر نمی‌توانی چنین باشی، احتیاط کن و هشیار باش.
