بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام و ادب و احترام محضر تمامی عزیزانی که برنامه‌ی ارزشمندِ چهارده معصوم را مشاهده می‌فرمایید و تعقیب می‌کنید که به یادِ شادروان فقید سعید، مرحوم آقای حاج ابراهیم یقطین این سنّتِ حسنه، سالیان متمادی ادامه و استمرار پیدا کرده است.
در این جلسه‌ای که دهمین جلسه از این جلسات است، پای سفره‌ی پرفیض هشتمین امام و دهمین معصوم، حضرت ثامن‌الحجج علی بن موسی‌الرضا هستیم. حدیثی نورانی از فرمایشات حضرت که مرحوم علامه مجلسی در جلد هفتاد و هشت بحارالأنوار نقل نموده که نکته‌ی بسیار مهمی را امام برای عموم مسلمانان و ارادتمندانِ خود متذکر می‌شود.
متنِ حدیث این است که حضرت می‌فرماید: « لاَ تَدَعُوا اَلْعَمَلَ اَلصَّالِحَ وَ اَلاِجْتِهَادَ فِی اَلْعِبَادَةِ اِتِّکَالاً عَلَی حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ» (اللهم صل علی محمد و آل محمد) «وَ لاَ تَدَعُوا حُبَّ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ وَ اَلتَّسْلِیمَ لِأَمْرِهِمْ اِتِّکَالاً عَلَی اَلْعِبَادَةِ فَإِنَّهُ لاَ یُقْبَلُ أَحَدُهُمَا دُونَ اَلْآخَرِ». (بحارالأنوار (جلد ۷8) / ترجمه خسروی، ج ۲، ص ۲۹۵)
امام می‌فرماید مراقب باشید که کارهای شایسته را و اجتهاد و تلاش در راه خدا را رها نکنید و ترک نکنید به این اعتبار که ما اهل‌البیت را دوست می‌داریم و همین محبت اهل‌البیت برای ما کافیست.
قطعاً کسانی که اهل‌البیت را دوست می‌دارند، باید در عبادت، در اخلاق، در رفتار شایسته، الگو باشند. دوستیِ اهل‌البیت نباید به این معنا باشد که بنده، به اتکاء به این‌که امیرالمؤمنین را دوست می‌دارم یا امام رضا را دوست می‌دارم و اهل‌البیت را ارادت دارم، از انجام واجبات خودم کوتاهی کنم. در نمازم سستی بِوَرزم، در حجابم کوتاهی کنم، در پرداخت واجباتم مثل خمس و زکات، مثل مسئله‌ی حج و آن‌چه که اسلام و دین از ما انتظار دارد این‌ها را ترک کنیم و دلیل ما هم این باشد که ما ائمه را دوست می‌داریم و این محبتِ ائمه، کمک می‌کند به ما و اعمال انجام نداده‌ی ما را هم نادیده می‌گیرند.
امام رضا، این را نهی می‌کنند. می‌فرماید هیچ‌گاه کارهای نیک و کارهای خوبِ خودتان را و اجتهادِ در مسیر خدا و تلاش و کوشش در راهِ او را به اعتبار این‌که شما اهل‌البیت را و خاندان رسالت را دوست می‌دارید، این‌ها را ترک نکنید.
از آن طرف، امام می‌فرماید: «لاَ تَدَعُوا حُبَّ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ وَ اَلتَّسْلِیمَ لِأَمْرِهِمْ» از آن طرف هم دوستیِ خاندانِ رسالت را و تسلیم بودنِ در برابر اوامرِ آن‌ها و دستوراتِ آن‌ها را ترک نکنید به اعتبارِ این‌که بگویید ما عبادت انجام می‌دهیم. ما نمازمان را می‌خوانیم، روزه‌مان را می‌رویم و حجّ‌مان را رفته‌ایم و دیگر نیازی به این نیست که اهل‌البیت را دوست بداریم و دیگر ما کاری به اهل‌البیت نداریم.
متأسفانه این دو نوع انحراف، ما امروز در جامعه کم‌وبیش مشاهده می‌کنیم. از یک طرف می‌بینیم بعضی‌ها افراط می‌کنند در این‌که «ما ائمه را دوست می‌داریم ولی در انجام واجباتشان سستی می‌ورزند». می‌گویند: ما عشقِ به اهل‌البیت داریم و برای امام حسین مجلس عزا برپا می‌کند اما خمسِ مالش را نمی‌دهد. وقت در عزاداری‌ها می‌گذارد اما نماز نمی‌خواند. عشقِ به اهل‌البیت دارد اما می‌بینی همین خانمی که عاشقِ اهل‌البیت است و در عزای اهل‌البیت اشک می‌ریزد و گریه می‌کند، پوشش و حجابِ خود را رعایت نمی‌کند. امام رضا می‌فرماید این‌گونه عمل نکنید که شما، به اعتبارِ این‌که ما را دوست می‌دارید و به ما علاقه‌مندید، به اعتبارِ این، اجتهاد و عبادت و تلاش را بگذارید کنار.
خیر، این دو باید در کنار هم قرار بگیرند. کما این‌که عزیزان، خودِ اهل‌البیت این‌گونه بودند؛ آقا امیرالمؤمنین می‌فرماید: « أَعِینُونِی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ» (نهج‌البلاغه/ نامه 45) منِ علی را کمک کنید به پاکی و پاکدامنی و به تلاش و کوشش. همان‌طوری که علی بن ابی‌طالب مظهرِ تلاش و کوشش بود، مظهر خدمت بود، مظهرِ پاکی بود، کسانی هم که اهل‌البیت را دوست می‌دارند، باید همین‌گونه عمل کنند. « بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ»
از آن طرف هم، ما متأسفانه شاهدیم امروز مثلِ این جماعتِ منحرفِ داعش، که این‌ها می‌گویند فقط عبادت؛ همین شعاری که در صفّین داده شد که «كَفانا كتابُ اللهِ» یا این‌که: «قرآن برای ما کافی است و ما دیگر نیازی به امیرالمؤمنین و نیازی به ولایت نداریم».
این هم اشتباه است. امروز ما این نغمه‌های شوم را از حلقوم بعضی از منحرفین می‌شنویم که: «آقا شما نمازت را بخوان، قرآنت را هم بخوان، کاری به پیغمبر و اهل‌البیت هم نمی‌خواهد داشته باشی و شما فقط بندگیِ خدا را بکنید».
امام رضا، هر دو نگاه را رد می‌کنند. هم آن نگاهی که به عشقِ اهل‌البیت و ارادتِ به اهل‌البیت، واجباتمان را انجام ندهیم و تکالیفمان را ترک کنیم، این خوب نیست. و هم آن نگاهِ دوّمی که ما به اعتبارِ این‌که عبادت و بندگی به جا می‌آوریم، دیگر کاری به اهل‌البیت نباید داشته باشیم.
حضرت می‌فرماید، این دو باید در کنار هم باشند تا شما را به شاهراهِ هدایت و سعادت برسانند. قطعاً دوستداران حقیقیِ اهل‌البیت و پیامبر خاتم، در عبادتشان هم ساعی هستند. در عبادتشان هم کوشا هستند. کما این‌که محبوبِ آن‌ها (یعنی اهل‌البیت)، چنین بوده‌اند.
امیدواریم که ان‌شاءالله این حدیثِ نورانی که در این فرصت و در این برنامه از امام هشتم ذکر شد، تلفیقِ ایمان و محبت اهل‌البیت را ان‌شاءالله به نحو شایسته در این فرصت‌های باقی‌مانده‌ی زندگی، در خودمان رقم بزنیم.
توفیقات همه‌ی عزیزان را از خداوند مهربان خواستارم. والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
