الحمدلله رب‌العالمین و صلی الله علی سیّدنا و نبیّنا حبیب إله العالمین أباالقاسم مصطفی محمد و عَلی أهل بیته الأئمّة الهداةِ المهدیین لا سیَّما بقیةالله المنتظَر حجة ابن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف.
عرض سلام و احترام و ادب محضر شما عزیزان بیننده و شنونده‌ی برنامه‌ی چهارده معصوم که یادی از فقید سعید و مرحوم مغفور شادروان خادم‌الحجاج، آقای حاج ابراهیم یقطین می‌باشد که این سنّت حسنه‌ی این عزیز، در جریان است.
در یازدهمین جلسه، پای سخن یازدهمین معصوم و نهمین امام علیه‌السلام هستیم. میهمان سخن امام جواد، سه نکته‌ی ارزشمند انسان‌ساز را از این امام نهم محضر عزیزان تقدیم کنم. وجود مقدس امام جواد می‌فرماید: کَیفَ یَضیع مَنِ الله کافِلُه. چگونه ضایع خواهد شد کسی که خداوند کفالتِ امور او را به عهده گرفته؟
قطعاً کسانی که خدا، حامی آن‌هاست، خدا همراهِ آن‌هاست، این‌ها ضایع نخواهند شد و این‌ها در زندگی دنیایی با شکست مواجه نخواهند شد. گرچه از نظر دنیاپرستان، یک چیزهایی را ما «شکست» تعریف می‌کنیم ولی اوج پیروزی است؛ وقتی که حضرت زینب سلام‌الله علیها را با اُسراء، در روز دوازدهم محرم، آوردند در دارالعماره‌ی ابن‌زیاد ملعون، این دیکتاتور ملعون، پای سفره‌ی غذا نشسته بود. ظهر بود. سر مطهر امام حسین در میان تشت بود. اُسرا در بند اسارت، مقابل این دیکتاتور ایستاده بودند. ابن‌زیاد، لقمه‌ای غذا می‌خورد و زخم زبانی می‌زد، لقمه‌ای غذا می‌خورد و زخم زبانی می‌زد به اسرا. خطابِ به حضرت زینب گفت: کجا رفت آن یاریِ خداوند؟ شما که می‌گویید خدا با ماست؟ چرا خدا شما را یاری نکرد؟ حضرت زینب یک جمله فرمود و به آتش کشید این وجودِ پرغرورِ ابن‌زیاد را. فرمود: مَا رَأَیتُ إلّا جَمیلا: ما از خداوند، جز زیبایی چیزی ندیدیم. اسارت، برای شما زشت است که دنیا را، همه چیز می‌دانید! شهادت، برای شما زشت است که دنیا را محل رسیدن به همه چیز می‌دانید! اسارت برای کسانی که خدا را حاضر و ناظر می‌دانند و این اسارت برای او، زیبایی است. شهادت، زیبایی است. زندان رفتن، اگر خدا از انسان راضی باشد، زیبایی است. بیماری‌ای که خدا از آن بیمار راضی باشد، اوج زیبایی است. امام جواد می‌فرماید: کَیفَ یَضیع مَنِ الله کافِلُه: چگونه ضایع خواهد شد کسی که خدا کفالت او را می‌کند. این‌که گاهی اوقات بعضی از افراد اظهار می‌کنند: خدا ما را فراموش کرده. خیر! این‌طور نیست. گاهی اوقات ما خدا را فراموش کرده‌ایم.
دوست نزدیک‌تر از من به من است
وین عجب‌تر که من از وی دورم
چه کنم با که توان گفت که دوست
در کنارِ من و، من مهجورم.
خدا کسی را فراموش نکرده؛ ما فراموش کرده‌ایم خدا را. لذا عزیزان، قطعاً اگر به وظایف بندگی خوب، عمل کنیم، خدا هم به شایسته‌ترین وجه به وظایف ربوبیت و خدایی‌اش عمل می‌کند و پاسخ می‌دهد: زیرِ هر یا ربِّ تو، لبیک ماست. بی‌پاسخ نمی‌گذارند تلاش انسان‌ها را.
فراز دوم سخن، کیفَ یَنجو مَنِ الله طالبُه: چگونه نجات پیدا خواهد کرد کسی که خدا، طالب او باشد و خداوند بخواهد از او انتقام بگیرد. شما، تاریخ مستکبران تاریخ و گذشته را بخوانید؛ یک انسان ظالم و دیکتاتور ستمگر را شما نمی‌بینید که سرِ سالم به قبر رسانده باشد و در آن دوران پایانی زندگی، به اشدّ مجازات، خدا او را مجازات کیفر اعمالش نکرده باشد؛ مگر کسی که خطایی بکند و تا فرصت باقی است، برگردد و توبه کند و جبران کند.
اگر کسی گناه کرد، در روایت داریم، از گناهانی که عقوبتش در همین دنیا گریبان ظالم را می‌گیرد اَلبَقیُ عَلَی النّاس؛ ستمِ به مردم است. لذا که ستمگر در حدیث قدسی خدا می‌فرماید: إن لَم أنتَقِم مِنَ الظّالِم فَأَنَا الظّالم. اگر منِ خدا از ظالم انتقام نگیرم، خودم ظالمم. خدا، مدافع مظلوم است و با ظالم مقابله خواهد کرد و این کلام نورانی امام جواد، گویای همین مطلب است که کیفَ یَنجو مَنِ الله طالبُه.
و سومین فراز، «وَ مَنِ إنقَطَعَ إلی غَیرِ الله وَکَلَهُ الله إلیه». اگر کسی به غیرِ خدا، سمت و سویی پیدا کرد و به غیرِ خدا دل سپرد، خدا را فراموش کرد، خدا هم او را واگذار به همان می‌کند. خدا نکند خدا را فراموش کنیم و دل‌بسته‌ی به غیرِ خدا بشویم. امام صادق فرمود: «اَلقَلب حَرَمُ الله لَا تُسکِن حَرَمَ الله غَیرَ الله». قلب، حرمِ خداست. در حرمِ خدا، غیرِ خدا را راه ندهید. اینجا باید سراسر نورِ الهی باشد. ما باید محبتمان به یکدیگر هم برای خدا باشد. محبتِ به پدر، مادر، اولاد، همسر، شوهر، رفیق، همکار، همسایه، رنگ الهی بگیرد. اینجاست که امام می‌فرماید اگر به غیرِ خدا، تمایل پیدا کردید و خدا را فراموش کردید، خدا، شماها را به همان غیرِ خدا واگذار خواهد کرد.
توفیقات همه‌ی شما عزیزان را از پروردگار مهربان خواستارم، والسلام علیکم ورحمةالله و برکاته.
