بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
الحمدلله رب‌العالمین و صلی الله علی سیّدنا و نبیّنا حبیب إله العالمین أباالقاسم مصطفی محمد و عَلی أهل بیته الأئمّة الهداةِ المهدیین لا سیَّما بقیةالله المنتظَر عجل الله تعالی فرجه الشریف. قالت مولاتنا فاطمةالزهراء سلام‌الله علیها: «مَا یَصنَعُ الصّائِمُ بِصِیامِهِ إِذا لَم یَصُن لِسانَهُ وَ سَمعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوارِحَه».
عرض سلام و احترام دارم محضر همه‌ی عزیزانی که برنامه را مشاهده می‌فرمایید. در سومین برنامه و جلسه از جلسات چهارده معصوم هستیم که به نامِ بانیِ اساس و فقید سعید مرحوم آقای حاج ابراهیم یقطین و تمامی درگذشتگانِ از این فامیل محترم، مجلس تأسیس شده است.
سومین جلسه به نام حضرت زهرای مرضیه، سخنی از فرمایشات این بزرگ‌بانو محضر شما عزیزان تقدیم شد. در این سخن، حضرت زهرای مرضیه، نسبت به حقیقتِ روزه‌داری و تکلیف روزه‌دار، چون ایام هم ایامی است که بخشی از عزیزان ما بحمدالله موفق‌اند به روزه‌داری در ماه رجب، ماه شعبان، و ان‌شاءالله آماده می‌شوند برای روزه‌داری در ماه مبارک رمضان، اینکه صائم کیست و روزه‌دار واقعی به چه کسی گفته می‌شود؟ و روزه‌دار چه رسالتی را باید تعقیب کند و چه وظایفی بر عهده‌ی اوست تا روزه‌ی او بشود آنچه که خدا می‌خواهد و برسیم به آن جایی که در آن حدیث قدسی خدا می‌فرماید: «الصُّوم لی: روزه برای من است» و پاداش روزه‌دار، من هستم. ما چه کنیم که به این لیاقت و قابلیت و ظرفیت برسیم.
حضرت زهرای مرضیه در این سخنی که تقدیم شد، در کتاب شریف بحارالأنوار، جلد 93، می‌فرماید: «مَا یَصنَعُ الصّائِمُ»، روزه‌دار، با روزه‌رفتنِ خود کاری نکرده اگر این مواردی که حضرت نام می‌برد از حرام و گناه، روزه نباشد. اول حضرت می‌فرماید: «مَا یَصنَعُ الصّائِمُ بِصِیامِهِ إِذا لَم یَصُن لِسانَهُ». روزه‌دار اول باید زبانش را حفظ کند. شخص روزه‌دار، در حالی که روزه است، دیگر با این زبان گناه نباید مرتکب بشود. زبانی که مشغول به غیبت است، مشغول به تهمت است، زبانی که لغزش‌های گفتاری از او صادر می‌شود؛ ولو شکم او از غذا خالی باشد، کاری نکرده است. این به تعبیر علمای علم اخلاق، رژیم غذایی است و این، روزه‌رفتن نیست. این فقط یک رژیم غذایی گرفته، این فقط یک عادت است و گرسنگی شده برای او عادت. سحرخیزی، سحری خوردن و افطاری خوردن، شده یک عادت نه عبادت. ما اگر بخواهیم این روزه، شکلِ عبادت به خودش بگیرد، باید زبانمان هم از هر چه خدا نمی‌پسندد، روزه باشد. این نکته‌ی اول.
نکته‌ی دوم حضرت زهرا می‌فرماید: «وَ سَمعَهُ». گوشِ روزه‌دار هم باید از حرام، روزه باشد. ما زمانی که روزه هستیم، دیگر با این گوش، نباید هر سخنی را بشنویم. اگر جایی دیدیم سخنی، مطلبی، گفتاری که مورد رضایت پروردگار نیست، ما تذکر بدهیم که آن گفتار را متوقف کنیم. اگر به تذکر ما توجهی نشد، ما از مجلس خارج بشویم. لذا روزه‌دار باید گوشش هم از حرام، روزه باشد.
و سومین نکته، حضرت زهرا فرمود: «وَ بَصَرَهُ». چشمِ روزه‌دار هم باید از حرام، روزه باشد. اصلاً روزه‌رفتن برای این است که سلامت اعضاء و جوارح رقم بخورد؛ همان‌طوری که معده‌ی ما از غذا تهی است، اعضا و جوارح ما هم از گناه، تهی بشود و از آلودگی‌ها فاصله بگیرد. دیگر روزه‌دار با این چشم، به هر صحنه‌ای نگاه نکند. این چشم، باید نشان بدهد که روزه است؛ به صحنه‌ی حرام، به منظره‌های حرام، باید کنترل بشود.
و نکته‌ی پایانی، حضرت زهرا فرمودند: «وَ جَوارِحَه». جوارح روزه‌دار هم باید روزه باشد. بنده، وقتی روزه هستم، پوششم، لباسم، وضعیتم، حکایت از این بکند که میهمان خدا هستم و با خدا دارم عهد می‌بندم. لذا عزیزانی که روزه هستند، چه مرد و چه زن، پوشش این‌ها، جوارح این‌ها، دست و پای این‌ها، باید حکایت از روزه‌دار بکند و حکایت از پاکی بکند. این می‌شود آن چیزی که خدا می‌خواهد و این روزه، تحول‌ساز است؛ انسان‌ساز است و در انسان‌ها ایجاد تحول و خودسازی می‌کند و خروجی‌اش هم می‌شود اینکه وقتی ما روزه می‌رویم، احساس می‌کنیم که رو به خدا آورده‌ایم و به خدا نزدیک‌تر شده‌ایم و از آلودگی‌ها فاصله گرفته‌ایم.
ان‌شاءالله با این معیاری که از حضرت زهرای مرضیه اشاره شد، در کنار امساک از خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها، چه در روزه‌های مستحبی و چه در روزه‌های واجب، و ماه مبارک رمضان، تلاش کنیم که زبان ما، گوش ما، چشم ما، و همه‌ی بدن و جوارح ما، از آن چه خدا نمی‌پسندد، روزه باشد و باز داشته شود.
توفیقات همه‌ی عزیزان را از خداوند متعال خواستارم. والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته.
