در غروب روز عرفه در صحرای عرفات هستیم.
صحنه‌ای را که شاهد هستید حرکت زائران خدا و میهمانان الهی است که رفته‌رفته به‌سوی سرزمین مشعر و شرکت در عمل واجب دیگری رخ می‌دهد.
پشت سر ما «جبل الرحمة» است که وجود مقدس سید الشهداء علیه‌السلام، دعای عرفه را در دامنه این کوه زمزمه نمودند. در تاریخ دارد که حضرت، این دعا را ایستاده از آغاز تا پایان قرائت فرمودند.
سرزمین عرفات، سرزمین معرفت و شناخت است. سرزمینی است که انسان‌ها در این صحرا خود و خدا و وظایف بین خود و خدا را بهتر می‌شناسند و مورد مغفرت و رحمت الهی قرار می‌گیرند.
از مکان‌هایی که قطعاً انسان‌ها مورد آمرزش الهی قرار می‌گیرند حضور در این سرزمین و این روز عزیز و ساعاتی که وقوفش واجب است.
در روایات داریم که حاجی وقتی از این صحرا حرکت می‌کند مانند ساعاتی که شاهد هستید فرشته‌ای به شانه حاجی می‌زند و می‌گوید: گناهان گذشته شما را خدا بخشید. مثل نوزادی شدید که تازه از مادر متولد شده است. کارها را از سر بگیرید.
ساعاتی قبل عزیزان از دعای پرفیض عرفه امام حسین علیه‌السلام بهره بردند.
به فرازی از این دعا اشاره کنم.
امام می‌فرماید: «الهی مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَك»
خدایا چه یافته کسی که شما را ازدست‌داده و باخته است؟ و چه باخته کسی که شما را به دست آورده است؟
چه ندارد آن‌که خدا را دارد؟ و چه دارد آن‌که خدا را ندارد؟
درس عرفات درس خدامحوری است. درس خداباوری است. درس با خدا بودن و از این به بعد خدا را در زندگی طراز قرار دادن است.
ان شاء الله امیدواریم همه آن‌هایی که آرزوی آمدن در این سرزمین و در این روز عزیز و در این مناسک عظیم را دارند به شایسته‌ترین وجه توفیق نصیب همه آن‌ها بگرداند؛ و همه آن‌هایی که در این صحرا مناجات می‌کردند و به رحمت الهی پیوستند درگذشتگان از همه عزیزان خصوصاً والدین درگذشته حقیر و همه منسوبین شما عزیزان، خدا روح آن‌ها را از این ساعات و این ایام بهره‌مند بگرداند و به برکت حضور ولی‌عصر که از امتیازات این وقوف حضور ولی خدا در میان زائران است مشکلات جهان اسلام خصوصاً جمهوری اسلامی ایران را به شایسته‌ترین وجه برطرف به خیر بگرداند و لباس عافیت را بر قامت تمامی بیماران بپوشاند و سعادت نسل جوان ما را خداوند رقم بزند.
