در کنج عزلت نشستن و در خلوت خود به دعا و عبادت مشغول شدن، مورد تأیید اسلام نیست. مرام اسلام آن است که آحاد مردم در جامعه حضور اجتماعی فعال داشته باشند و از ارزش‌ها حراست کنند.
در مسیر جنگ جمل، امیرالمؤمنین(ع) وارد شهر بصره شدند. آنجا دو برادر زندگی می کردند که هر دو ارادتمند حضرت بودند. یکی از آن‌ها ترک دنیا کرده و در مسجد معتکف بود و دیگری به فعالیت‌های اجتماعی خود اشتغال داشت. هر دو برادر از تمکّن مالی هم برخوردار بودند و نیازی به کار کردن نداشتند.
روزی برادر فعال، حضرت را برای صرف غذا به منزل دعوت کرد. امام دعوت او را پذیرفتند و با تعدادی از یاران به منزل آن شخص رفتند. به دلیل آنکه منزل میزبان، وسیع و با امکانات بود، حضرت به او تذکر دادند که مراقب باشد این خانه و تجهیزات او را از یاد خدا غافل نکند. آن مرد عرض کرد من در همین خانه به فقرا رسیدگی می‌کنم و مجالس نشر معارف دینی برپا می دارم و گزارشی از کارهای خود به حضرت عرضه کرد. امام او را تأیید کرده و در حق او دعا کردند. سپس فرمودند تو در حقیقت داری از دنیای خوب، آخرت خوبی برای خود رقم می‌زنی.
آن مرد هنگام خروج امام از منزل، عرض کرد من برادری دارم که به شما ارادت دارد اما زن و بچه را رها کرده و در مسجد جامع بصره معتکف شده است. هر چه او را نصیحت می کنم فایده ندارد اما سخن شما را حتماً می‌پذیرد. حضرت به قصد دیدن او، عازم مسجدجامع بصره شدند. وقتی خبر به برادر معتکف رسید خود را به درب مسجد رساند تا از حضرت استقبال کند. با ورود امام، نشانه ادب دست حضرت را بوسید اما اولین جمله‌ای که امام(ع) به او فرمودند این بود که:
«يَا عُدَيَّ نَفْسِهِ»
ای دشمنکِ جانِ خودت! چه می‌کنی؟
حضرت به او فرمودند: چرا زن و بچه خود را رها کرده و در مسجد معتکف شده‌ای؟ مرد عرض کرد: من از دنیا فاصله گرفتم که آخرت خود را بسازم. حضرت به او گوشزد کردند که معنای فاصله گرفتن از دنیا را نفهمیده است. ایشان فرمودند ترک دنیا یعنی به آن وابستگی پیدا نکنید نه اینکه خود را از مواهب آن محروم نمایید. تو باید در جامعه و در بین مردم باشی .
???? برشی از کتاب نسیم انتظار / استاد حاج شیخ علیرضا حدائق / صفحه 102
