قلب جایگاه پذیرش باورها در انسان و شاه کلید سعادت و شقاوت اوست. نوع دریافت انسان‌ها از حقایق با توجه به شرایط قلب‌شان، با هم تفاوت دارد. حتی ممکن است در یک واقعه‌ی مشترک، دو برداشت کاملاً متضاد از سوی اشخاص مشاهده شود. اختلاف در فهم حقایق، حاصل تأثیری است که گناه در قلب انسان می‌گذارد. گناه در قلب انسان – که بسان لوح سفیدی است ـ با رنگ سیاه نشانه‌گذاری می‌کند و هر میزان که سیطره‌ی سیاهی بیشتر باشد، برداشت‌های مناسب با سیاهی و تاریکی نمایان‌تر می‌شود.
این را می‌توانید در شخصیت عمربن‌سعد به خوبی مشاهده کنید؛ سیاهی گناه چنان بر قلب او سایه افکنده بود که از به تمسخر گرفتن کلام فرزند پیامبر(ص) هم ابایی نداشت؛ به همین جهت وقتی امام حسین(ع) به او فرمودند: «از گندم ری نخواهی خورد»، زبان به طعنه گشود و گفت: «به جوی آن هم راضی هستم». سیاهی قلب عمرسعد باعث شد که نتواند معنای فرمایش امام را درک کند و بعد از آنکه دست خود را به خون پسر پیامبر(ع) آلوده کرد، اوضاع او بدتر هم شد.
? برشی از کتاب سبک زندگی مهدوی/ استاد حاج شیخ علیرضا حدائق / جلد دوم - صفحه 28
