دعای روز سی ام ماه مبارک رمضان
اللهمّ اجْعَلْ صیامی فیهِ بالشّکْرِ والقَبولِ علی ما تَرْضاهُ ویَرْضاهُ الرّسولُ مُحْکَمَةً فُروعُهُ بالأصُولِ بحقّ سَیّدِنا محمّدٍ وآلهِ الطّاهِرین والحمدُ للهِ ربّ العالمین.
در روز پایانی رمضان، سی امین روز از ماه مبارک رمضان هستیم. در دعای امروز، پیامبر اکرم به خداوند عرض می‌کند: اللهمّ اجْعَلْ صیامی فیهِ بالشّکْرِ والقَبولِ . پرودگارا! روزه‌ی ما را با قدردانی و پذیرفتن خودت بپذیر. این عبادت ما را شما پذیرا باش. نکند انسان روزه بگیرد و حظ او فقط گرسنگی باشد و رژیم غذایی. علی ما تَرْضاهُ ویَرْضاهُ الرّسولُ. خدایا آن گونه بپذیر که هم شما راضی باشید و هم پیامبرت بپذیرد. مُحْکَمَةً فُروعُهُ بالأصُولِ. این پذیرش را در حالی قرار بده که فروعش بر اصولش محکم باشد، یعنی تمام کارهایی ما در این ماه مرضی ذات مقدس شما و پیامبر قرار بگیرد و خدا را قسم می‌دهیم در این دعا بحق شایسته ترین بنده اش، بحقّ سَیّدِنا محمّدٍ وآلهِ الطّاهِرین. به حق پیامبر و خاندان طاهر و معصوم او. والحمد للهِ ربّ العالمین. خدا را سپاس می‌گوییم بر این روزه داری و بر این توفیق.
من سخنی را در حدیث معراج پایان عرایضم تقدیم کنم. این بشود دست مایه‌ی ما در خروج از رمضان.
در کتاب شریف بحار، ج 77 پیامبر اکرم به خداوند عرض کرد یا ربّ! این سؤال پیامبر از خدا هست. عرض کرد: قَالَ يَا رَبِّ وَ مَا مِيرَاثُ اَلصَّوْمِ. خدایا! ثمره‌ی روزه داری چیست؟ روزه داری ما را باید به کجا برساند؟ یک ماه بعد از روزه گرفتن به کجا برسیم. برای چه؟ این سؤالی است که پیامبر از خدا پرسید. خداوند پاسخ داد و فرمود: قَالَ اَلصَّوْمُ يُورِثُ اَلحِكْمَةَ. خروجی روزه این است که باید انسان‌ها را حکیم نماید. حکمت یعنی درست نگریست، به جا عمل کردن و سخن گفتن. خدا در قرآن لقمان را حکیم می‌نامند. وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ[1]. اولا روزه انسان‌ها را حکیم می‌کند. وَ اَلحِكْمَةُ تُورِثُ اَلْمَعْرِفَةَ. حکمت هم انسان‌ها را به معرفت و شناخت بالا می‌رساند. شناخت از فرصت ها، شناخت از ظرفیت ها، شناخت از زندگی، شناخت از معاشرت با دیگران و وظائف در برابر پروردگار. وَ اَلْمَعْرِفَةُ تُورِثُ اَلْيَقِينَ. معرفت نیز باید ما را به یقین برساند. باور داشته باشیم که عالم متصدی امرش خداوند است. خروجی روزه باید یقین بشود. بعد پیامبر می‌فرماید که خداوند به من فرمود: فَإِذَا اِسْتَيْقَنَ اَلْعَبْدُ. اگر بنده‌ی به یقین رسید، لاَ يُبَالِي كَيْفَ أَصْبَحَ بِعُسْرٍ أَمْ بِيُسْرٍ[2]. دیگر هراسی ندارد، روزگار و زندگی را با سختی شروع کند یا به آسانی. این نتیجه‌ی روزه است. یعنی اگر رسیدیم به این یقینی که عالم متعلق به او هست و بازگشت همه به سوی او هست، نگاه ما نسبت به خود ما و امکانات ما امانت شد، به ما بدهند، سپاسگذار هستیم و به ما ندهند، صبور و شکیبا هستیم. امیدواریم که این میراث روزه داری را خداوند به همه‌ی عزیزان مرحمت بفرماید.
[1] لقمان/10
[2] إرشاد القلوب , جلد۱ , صفحه۱۹۹
