دعای روز شانزدهم ماه مبارک رمضان
اللهمّ وَفّقْنی فیهِ لِموافَقَةِ الأبْرارِ وجَنّبْنی فیهِ مُرافَقَةِ الأشْرارِ وأوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ الی دارِ القَرارِبالهِیّتَکِ یا إلَهَ العالَمین.
در شانزدهمین روز از ماه ضیافت الهی، یعنی ماه رمضان هستیم. در امروز این دعا را از لسان رسول خدا زمزمه می‌کنیم که:
اللهمّ وَفّقْنی فیهِ لِموافَقَةِ الأبْرارِ. پروردگارا! موفق دار ما را که با بندگان خوب خودت همراه باشیم. با بندگان نیکت موافقت و همراهی داشته باشیم. وجَنّبْنی فیهِ مُرافَقَةِ الأشْرارِ. پروردگارا! ما را از همراهی با کسانی که اشرار هستند و با شما زاویه دارند، با شما مخالف هستند، از این‌ها فاصله بگیرید. نشود که خدای ناخواسته ما را با کسانی ببینند که آن‌ها در زمره‌ی دشمنان خدا هستند. وأوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ الی دارِ القَرار. پرودگارا ! مرا در این روز با مهربانی ات در آن دار قرار مقدر دار. خانه‌ی که سرنوشت انسان‌ها و آخرت انسان‌ها را تضمین می‌کند، در آن جوار رحمت خودت. ِبالهِیّتَکِ یا إلَهَ العالَمین. به آن الهیت و ربوبیتت ای پرودگار همه‌ی عالمیان.
از خداوند تقاضا می‌کنیم که در زمره‌ی نیکان باشیم. قرآن در سوره‌ی مائده، آیه‌ی دوم می‌فرماید:
وَتَعَاوَنُواْ عَلـي الْبرِّ وَالتَّقْوَي وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلـي الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ. در زندگی، پیوسته یکدیگر را کمک کنید در کارهای نیک و در تقوی. وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلـي الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ. همدیگر را در گناه و نافرمانی خدا یاری نکنید. در این دعا هم از خدا می‌خواهیم که در زمره‌ی ابرار قرار بگیریم و با اشرار فاصله بگیریم. وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ. خدا می‌فرماید: تقوا را پیشه کنید که خداوند در مجازات کسانی که خاطی هستند با شدت برخورد می‌کند.
یک روایت را در پایان عرایضم تقدیم کنم. امام پنجم در کتاب شریف تحف العقول می‌فرماید: چهارچیز از گنجه های نیکوکاری است.
اول: کتْمَانُ اَلْحَاجَةِ. ما اگر می‌خواهیم بر و نیکوکار باشیم، اول اینکه حوائج خود را به هرکسی نگوییم، حاجت را به خدای رب الارباب بگوییم. انسان هایی که نیازهای خود را با خدا در میان می‌گذارند، همه جا آبروی خود را نمی ریزند، این‌ها انسان های بر هستند.
دوم: وَ كِتْمَانُ اَلصَّدَقَةِ. صدقات را پنهان کنیم. اگر به کسی کمک می‌کنیم، چوب حراج به آبروی او نزنیم. کتمان صدقه. صدقات پنهانی.
سوم: وَ كِتْمَانُ اَلْوَجَعِ. بیماری‌ها را پنهان کردن. نه به معنایی اینکه اگر کسی مریض شد، به طبیب مراجعه نکند، قطعا بیمار باید به طبیب درد خود را بگوید. کتمان وجع یعنی اگر بنده بیماری دارم و رفیق و دوست من کاری از او ساخته نیست، بنا نیست خاطر او را مکدر کنم با درد خودم. وجع را باید جایی اظهار کرد که طبیب مقابل ما باشد.
چهارم: وَ كِتْمَانُ اَلْمُصِيبَةِ[1]. کسانی که سختی‌ها و مصیب های خود را از همه می‌پوشند و به هرکسی که ضرورت ندارد بازگو نمی کند.
[1] تحف العقول عن آل الرسول علیهم السلام , جلد۱ , صفحه۲۹۵
