از نشانه‌های یاران امام زمان (عج)، تلاش و کوشش در راه خداست. یارِ امام زمان (عج) باید خستگی‌ناپذیر باشد و تا ساعات آخر زندگیش، تلاش کند؛ آن هم در راه خدا و فی سبیل‌الله.
اولین آیه‌ای که به قلب مبارک پیامبر (ص) نازل شد: اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ[1]؛ نه هر خواندنی! هر خواندنی که ارزش نیست. هر گفتنی که ارزش نیست. بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ ارزش است.
یکی از مشکلات جدّی امروز این است که «حرف نمی‌زنیم»؛ از خانواده‌ی خودمان گرفته، فامیل‌مان، محله‌مان و شهرمان. روزه‌ی سکوت گرفته‌ایم. خوبان که باید حرف بزنند، ساکت هستند!
اولین ابلاغیه‌ای که خداوند به پیامبر فرستاد، همین بود که: بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ؛ ای پیغمبر! بگو اما با یادِ خدا. نمی‌فرماید: إفهَم یا إعلَم یا إفَقه. بلکه می‌گویند: سخن بگو و حرف بزن.
اما ما سکوت کردیم. در خانه، با بچه‌های خودمان حرف نمی‌زنیم. یکی از بزرگان علماء که خدا رحمتش کند، گاهی اوقات به بزرگترها سفارش می‌کرد: وقتی در خانه هستید، با بچه‌های خودتان نشسته‌اید و سَرِ سفره هستید و اشتراک حضورتان سَرِ سفره هست و همه دورِ هم هستید، روایات اهل‌بیت را با زبان خوش، با روی خوش، برای آن‌ها بیان کنید. ما مأمور به وظیفه هستیم نه نتیجه. حرفت را بزن، خدا در آن اثر می‌کند و نگو این صحبت‌ها اثری ندارد. برای خدا بگو، قطعاً خداوند در حرف شما تأثیر می‌گذارد.
[1] سوره علق، آیه 1
