نکند یک‌وقتی رفیق شارب الخمر داشته باشیم و برای امام حسین (ع) هم سینه بزنیم.
این آقایی که مجلس عزایش در این شب‌ها برپا است یکی از ایرادهای جدی‌اش به یزید شارب الخمر بودن او بود.
امام فرمود: یزید شراب خور است.
«مُعلِنٌ بِالفِسق»
فسق را آشکارا انجام می‌دهد. امام دغدغه‌اش این است که یک کسی می‌خواهد بشود حاکم که علنی و آشکارا گناه می‌کند.
یک‌وقتی در بستگانمان گنه‌کار آشنا رفیقمان نباشد!
بعد امام حسین (ع) می‌فرماید: من با «مُعلِنٌ بِالفِسق» مبارزه کردم، تو چه شیعه حسینی بودی که با «مُعلِنٌ بِالفِسق» رفیق بودی؟
یک استدلال غلط است که عیسی به دینش، موسی به دینش.
می‌گویند: ما هیئتی هستیم. حالا این آدم هم هر طایفه و هر فرقه‌ای هست، باشد. تو برای خودت، ما هم برای خودمان.
این منطق، منطق امام حسین (ع) نیست.