در چهار جای قرآن، خدا واژه‌ی «تزکیه» و «تعلیم» را با هم ذکر کرده است. در سه مورد از این چهار مورد، اول خدا می‌فرماید: « يُزَكِّيهِمْ » و سپس می‌فرماید: « َيُعَلِّمُهُمُ ». یعنی چه؟ یعنی آقای محترم! پدر عزیز! معلم محترم!
دانش‌آموز! به همان اندازه که برای درس خواندن وقت می‌گذاری، سه برابرش باید برای خودسازی وقت بگذاری. اگر این حساب سه به یک حفظ شد: 3 خودسازی و 1 آموختن، این علم مفید است. اگر اینگونه نشد، می‌شود: بَلعم باعورا؛ نشد، کَمَثَلِ الحِمار یَحمِل أسفارا می‌شود؛ نشد، به پدر و مادرش طوری نگاه می‌کند که انگار دارد به کُلفَت و نوکر خانه‌اش نگاه می‌کند.
در قرآن ابتدا، سه بار « يُزَكِّيهِمْ » آمده: «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ و َيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ»[1] ما امروز روی ساختار معنوی باید کار کنیم. خانواده‌ها چقدر روی این تزکیه کار کرده‌اند؟
[1] سوره آل‌عمران، آیه 164