انسان خاشع، خدا را در خلوت و جلوت مراقبت می‌کند؛ اتاق دربسته، فضای مجازی و مجامع عمومی برایش یکسان است.
پیوسته اهل کارهای نیک، یاد قیامت و مناجات با خدا است.
امام حسن (ع) اسوه‌ی خاشعین بود. در عبادت چنان خاشع بود که اطرافیان خود را نمی‌دید و در پیشگاه خدا، بدن مبارکش به لرزه می‌افتاد.