امام هفتم می‌فرماید با کسانی بروید و بیایید و رفیق باشید، که یکی این‌که «یُعَرِّفُونَ عُیُوبَکُم» (فقه الرضا (ع): 337؛ عنه البحار: 75 / 346 ح4) رفیقِ خوب کسی است که ضعف‌هایت را به تو بگوید. کاستی‌هایت را به تو بگوید. عیب‌هایت را بیان کند. رفیق خوب آن کسی است که بگوید: حاج آقا! این کارِ تو اشتباه است! این حرف را نباید می‌زدی! این رفتار، رفتار درستی نبود! و ...
و متأسفانه بخشی از ما مردم، از شنیدنِ اشتباهاتمان ناراحت می‌شویم. همین که می‌گویند آقا این کار تو خطا بود، می‌گویند: به شما چه ربطی دارد؟
ببینید عزیزان، انسان تا زمانی که بیماری‌اش را نشناسد و تا درصدد علاج برنیاید، درمان نمی‌شود. علت این‌که بعضی‌ها در معنویات رشد نمی‌کنند این است که نمی‌خواهند بپذیرند کاستی‌ها را. ضعف‌هایشان را نمی‌خواهند قبول کنند.
و یَخلِصونَ لَکُم فِی الباطِنِ (فقه الرضا (ع): 337؛ عنه البحار: 75 / 346 ح4): شما را در وجودتان به خدا نزدیک کند. یعنی معاشرت با این رفیق، یعنی بگویید: ببینید آقا یک سال، دو سال با این رفیق رفت و آمد داریم و یک توفیقاتی برای ما رقم خورده که قبلاً نبود. ما قبلاً اهل نماز نبودیم و این رفیق، ما را نمازخوان کرد. نافله‌ی شب نمی‌فهمیم چی هست ولی او نماز شب یادمان داد. یک سری کارهای شایسته‌ای را از این شخص یاد گرفتیم، ما را با مسجد آشنا کرد، ما را با اخلاق و فضیلت آشنا کرد، و یَخلِصونَ لَکُم فِی الباطِنِ. اگر یک رفیقی با این معیارها کسی پیدا کرد، این را باید از دستش ندهد و حفظش کند.
