شش نکته را امام صادق توصیه فرمودند. فرمودند: «ألا فَمَن کانَ مِنّا» هر که خودش را از ما می‌داند، این‌جاها باید دنبالِ ما بیاید:
«فَلیَقتَدِ بِنا» باید به ما اقتدا کند.
«فَإنَّ مِن شَأنِنا»: ما أهل‌البیت مظهرِ پاکی و پارسایی هستیم. هر کسی می‌گوید من حرفِ امام صادق را قبول دارم، باید پاک زندگی کند.
اول: «اَلوَرَعُ» ورع، یعنی زبانت کنترل شود. چشمَت کنترل شود. دست و پای شما از حرام کنترل بشود. چون این‌ها پاک‌ترین انسان‌ها هستند.
دوم: «وَ الإِجتِهادُ»: ما اهل‌البیت، مظهرِ تلاشیم. انتظارِ دوم امام صادق این است. حضرت می‌فرماید اینجا به ما اقتدا کنید. ما مظهر کوشش هستیم. مظهر تلاش هستیم. آن کسی که می‌گوید من شیعه‌ی امام صادق هستم، خستگی‌پذیر هم باید باشد. ناامید نباید بشوی. ما وا ندهیم.
«وَ أداءُ الأَمانَةِ إلَی البِرِّ وَ الفاجِرِ»؛ سومین نصیحت. امام صادق فرمود ما اهل‌البیت مظهرِ امانتداری هستیم. امانتداری نسبت به افرادِ نیکوکار و افراد گنهکار. در امانت‌های خیانت نکنیم. ائمه این‌گونه بودند. حضرت می‌فرماید باید این‌گونه باشی. یک مشکلی که بخشی از مردم دارند، این است که نگاهشان، نگاهِ مالکیتی است نه نگاهِ امانت. من اگر باورم بشود که این چشم، امانت است، می‌گویم: این مالِ من نیست و مالِ خداست و لذا با این چشم، به هر چیزی نگاه نمی‌کنم. با خود می‌گویم: نگاه به چیزی می‌کنم که او (خدا) بپسندد. زبان اگر باورم شد امانت است، در استفاده از آن، دقت می‌کنم. یک جهت دیگرش هم این است که وقتی از من می‌گیرند، احساسِ شکست نمی‌کنم.
چهارم: حضرت فرمود ما اهل‌البیت مظهرِ صله‌ی رحم هستیم. با رحم‌تان ارتباط داشته باشید.: «وَ صِلَةُ الرَّحِمِ». «رَحِم» یعنی فامیل‌های پدری و مادری. بالأخره با این‌ها ارتباط بگیریم، این‌ها هم بر ما حقی دارند. «وَ صِلَةُ الرَّحِمِ».
پنجم: یکی از ویژگی‌های اهل‌البیت، مهمان‌نوازی بود. «وَ إقراءُ الضَّیفِ». این‌ها تکریم از مهمان می‌کردند.
و نکته‌ی پایانی«وَالعَفو عَن المُسیء»: از گنهکار بگذرید. این هم امام صادق فرمود ششمین نکته و ششمین مطلب از ویژگی‌های ما.
ائمه مظهر گذشت بودند. سختگیر نبودند. البته من در مورد عفو عرض کنم که کجاها باید گذشت و کجاها نباید گذشت؛ جایی که شخصِ خاطی پشیمان است، بگذرید. طرف می‌آید می‌گوید: حاج آقا، ما بد کردیم به شما در یک زمانی، ولی حالا پشیمانیم، بگو: گذشتم.
ائمه این‌گونه بودند؛ «وَالعَفو عَن المُسیء» (الإختصاص/ 241)
