آدم‌های غافل چند تا ویژگی دارند؛ اول این‌که دچار غرور می‌شوند.
غفلت: (غ): غرور. مغرور می‌شود. یک لحظه می‌گوید آقا ما این کار را کردیم و کسی به کسی نیست و گفتیم نمی‌بینند ما را و نمی‌گیرند ما را، خبری نیست و ... یک غرور کاذب می‌آید سمتِ طرف. این یک.
آدم‌های غافل، دچار فراموشی می‌شوند؛ از انجامِ تکالیفشان.
فای غفلت، فای فراموشی است. این دو.
آدم‌های غافل، لجوج هستند. لامِ غفلت: لجاجت. لجوج هستند. می‌گویی: نکن این کار را، ولی می‌رود انجام می‌دهد. این نشانه‌ی غافل است.
و آدم‌های غافل، آدم‌های توجیه‌گری هستند. کارِ خطای خودشان را توجیه می‌کنند. بالأخره ما نمی‌خواستیم این کار را بکنیم، هدفمان چیز دیگری است، خلاف و نافرمانی‌اش را، توجیه می‌کند.
غفلت: غرور – فراموشی – لجاجت – توجیه‌گری.
