کار شایسته به تنهایی موجب نجات نمی‌شود.. ایمانِ به تنهایی، بدون کار شایسته هم، مفید فایده نیست. طرف می‌گوید آقا من نمازم را می‌خوانم، روزه‌‍‌ام را هم می‌روم، کارهایم را می‌کنم و کاری هم به جامعه ندارم. مردم گرسنه هستند یا سیر، از نظر اخلاقی، فاصله گرفته‌اند یا نزدیکند، ما کاری به خیر و شرّ کسی نداریم. ماییم و خودمان و خدای خودمان و ارتباطی هم با دیگران نداریم. این هم مفید فایده نیست.
مؤمن باید احساس مسئولیت بکند. عملِ صالح. مسلمان، تو هم یک فردی از این جامعه هستی. تو هم یک عضوی از این مردم هستی. در فامیل، در خانواده‌ات، در بین بستگانت. امام صادق می‌فرماید آفرین بر شخصی که هر روز در خانه‌ی خودش از نماز یاد می‌کند، از زکات یاد می‌کند، از اخلاق تذکر می‌دهد.
ما در خانه‌ی خودمان، در فامیل خودمان، در جامعه‌ی خودمان، نسبت به عمل صالح بی‌تفاوت نباشیم. مردم به ما چه؟؟
این «به ما چه؟» با مسلمانی نمی‌سازد!
آقا مشکلِ خودته!
خب یعنی مشکلِ این فرد، مشکلِ شما نیست؟
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
